Het valt niet mee iets waardevols te zeggen tegen iemand die, pas geopereerd, treurig en terneergeslagen in een ziekenhuis ligt, omringd door lijders aan praktisch alle kwalen waartoe de mensheid is veroordeeld. Vergeten door jachtige, onverschillige, vaak ook nog lelijke verpleegsters, en mishandeld door op verafgelegen universiteiten opgeleide doktoren die slechts op geld uit zijn, terwijl ze tevens, zoals blijkt uit alle romans over het doktersleven, met hun gedachten voortdurend verwijlen bij de mooie hoofdzuster van zaal zeven, ligt de te bezoeken patiënt veronachtzaamd in zijn doorwoelde en zweterige bed, terwijl buiten vrolijk de zon schijnt.
Het lijkt me verstandig nu maar eens op te houden met het op mechanische toon verschaffen van afgekloven heilwensen en het tonen van een slecht gespeeld medeleven aan mensen die door ziekte of ongeval in een ziekenhuis zijn terechtgekomen. De eerste alternatieve handelwijze die, nadenkend over dit probleem, bij je opkomt, is de patiënt zwijgend een bijbeltje in handig zakformaat toe te werpen om je daarna nog steeds zwijgend en zo snel mogelijk uit de voeten te maken, want de kans dat de patiënt het boekwerkje met al zijn resterende krachten terug smijt in jouw richting, daarbij wellicht een vitaal lichaamsdeel rakend, kan niet worden uitgeschakeld.
Bij nader inzien is dit echter een wel heel gemakkelijke manier om je van een ziekenbezoek af te maken. Het beste is nog, geloof ik, het tegengestelde van een heilwens te uiten, in de geest van het vrolijke Hals- und Beinbruch, dat men bergbeklimmers of piloten uit de Eerste Wereldoorlog placht toe te voegen -ik weet niet meer precies welke categorie durfallen het hier betrof. Ik meen ook dat trapezewerkers elkaar de meest gecompliceerde verminkingen en hersenletsels toewensen voordat zij naar de nok van de circustent verdwijnen. Hoe dit ook zij, het principe zal hiermee duidelijk zijn geworden.Ik ben ervan overtuigd dat de laatstgenoemde soort heilwensen, of beter gezegd verwensingen, een veel krachtiger werking heeft dan de nu in zwang zijnde bemoedigende kreten,klopjes op de schouder, kneepjes in de wang of aaitjes over de bol. Een werking die ook goed te verklaren is.
Bij een op meewarige toon uitgesproken wens tot snel herstel van de bezochte, onder het overhandigen van de goedkoopste fruitmand die je kon vinden,zal het slachtoffer al gauw denken, niet zelden terecht, dat je maar wat staat te veinzen; dat de spreker inwendig een uitbundig leedvermaak koestert,of in gedachten reeds de grote koude pils voor zich ziet die hij zich als eerste werk na het verlaten van het ziekenhuis zal aanschaffen. Dit alles zal zijn laatste weerstanden slopen en de ziekte aanzienlijk verergeren.Veel beter is het eerst langdurig uit te weiden over het prachtige weer buiten waarin welgevormde vrouwen vrolijk rondstappen, over de goed geslaagde uitstapjes of vakantiereizen die je in deze aangename temperatuur hebt gemaakt, welke heerlijke maaltijden je de laatste tijd hebt genoten en welke opwindende tuinfeesten er de laatste weken zijn geweest, waarbij het je was opgevallen dat niemand naar het Welzijn van de patiënt informeerde.
‘Ach ja, uit het oog, uit het hart, moet je maar denken,’ dit is de afronding van dit deel van het gesprek. Hierna moet op venijnige of vergenoegde toon worden overgegaan op opmerkingen als: ‘Dit ziekenhuis zie ik je niet meer verlaten, althans niet lopend;’ of: ‘Je ziet er waarachtig nog weer slechter uit dan de vorige keer. Wist jij dat?’; of: ‘Ik ben altijd maar op het ergste voorbereid. Jij ook?’ Dit zal bij de patiënt een giftige reactie oproepen en het verlangen de spreker een figuur te laten slaan behoorlijk aanwakkeren. Blijft de bedlegerige toch nog volharden in zijn moedeloze blik uit het raam, suggereer dan ten overvloede een intensief overspelig gedrag van zijn vrouw of vriendin en vertel hem op speelse wijze dat verschillende belangrijke opdrachten intussen naar anderen zijn doorgespeeld. Tien tegen een grijpt hij dan verbeten naar zijn medicijnen, Hokt hele flessen tonicum naar binnen, snauwt doktoren en verplegend personeel op grove manier af zodat deze zich weer van zijn aanwezigheid bewust worden en de behandeling voortzetten, en binnen een paar dagen is hij als door een wonder weer op de been, tot grote vreugde van alle betrokkenen.
Zo zou het moeten gaan, maar eerlijk gezegd geloof ik dat mijn baanbrekende opvattingen in dezen nog maar beter even in de koelkast kunnen blijven. Want wat is er gebeurd? Enige dagen terug stond ik op de tram, op weg naar een in een ziekenhuis opgenomen figuur die ik met een bezoek zou gaan opmonteren. Juist had ik geestelijk de laatste hand gelegd aan bovenomschreven theorieën en stond tevreden voor me uit te kijken, allerlei grove beledigingen en verdachtmakingen repeterend en mijmerend over de roem die mij uit medische kringen ten deel zou vallen, toen een oude man naast me op het balkon plotseling aanving met kreunen, zweten en groen worden, om vervolgens door de knieën te zakken, naar adem te happen en met beide handen de tengere romp te omvatten. Ik begreep dat de man te kampen had met een falen van de zo essentiële werking der hartkleppen, terwijl ik ook een tijdelijk uitvallen van de afscheiding der alvleesklier mogelijk achtte. Tevens begreep ik snel dat me hier een prachtige gelegenheid werd geboden mijn pas ontworpen therapie aan de praktijk te toetsen.
De leken in de tram, die al direct begonnen met een ouderwets, op door mij afgewezen gronden berustend ach en-wee geroep, wist ik met een gebiedend gebaar op een afstand te houden. Afwachtend bleef men staan, waarschijnlijk in de mening dat ik deel uitmaakte der medische professie. Daarna stak ik de nu al grauw uitziende man een flink hart onder de riem door hem toe te snauwen: ‘Ik hoop van harte dat je erin blijft, oude uitslover!’
Om hem weer helemaal op de been te helpen, en ook overwegend dat de aanval zijn gehoor kon hebben aangetast, kneep ik hem onder het uitstoten van een hatelijk lachje krachtig in de neus. De oude knapte er niet zichtbaar van op, maar zoiets heeft natuurlijk zijn tijd nodig. Maar als men nu dacht dat mijn optreden, psychologisch gezien toch zo uitgebalanceerd en vol fijne nuances, enige instemming oogstte bij de passagiers, dan moet ik bekennen dat ik hierin teleurgesteld werd. Beetgegrepen werd ik, vuistslagen en klappen kreeg ik, ruwe taal kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. Gelukkig stopte de tram juist bij een halte, zodat ik me door een razendsnelle aftocht aan dit primitieve volksgericht kon onttrekken.
Tot mezelf gekomen begreep ik met bitterheid dat alle mensen die met nieuwe, frisse ideeën aankomen zulke domme weerstanden ontmoeten;de geschiedenis der mensheid wemelt van de voorbeelden. Van de schrik heb ik me, eenmaal bij de patiënt aangekomen, maar weer op de nog steeds gebruikelijke, weerzinwekkend meelevende wijze gedragen. Op alle mogelijke manieren probeerde ik hem op te beuren, wijzend op allerlei fatale ziekten en complicaties die anderen hadden en hij niet. Veel kracht wenste ik hem toe en sterkte, er bijvoegend dat iedereen dag en nacht in gedachten bij hem was. Hartelijk overhandigde ik hem een op het laatste ogenblik gekocht kilo sinaasappelen, waarbij ik hem zei dat ik mezelf ook in het geheel niet goed voelde en een bezoek aan de dokter overwoog.En ik wist het wel, het hielp allemaal niets. Toen ik twintig minuten in deze trant had staan uitpakken, verzocht hij me geeuwend te vertrekken en vooral niet meer terug te komen, me de zak zuidvruchten weer toewerpend.
Bob den Uyl, 1980
Daglicht verdraagt een 🦇 niet, leeft en voelt op ultrasonisch geluid, met vleugels en klauwen, zo tegengesteld aan de zintuigen van de mens, de kat en muis 🐭 lijken iets meer op een vleermuis, kat met klauwen in bomen en sprongkracht staat dichter bij de vleermuis. Vreemd dat op aarde vissen en vleermuizen de aarde geheel anders beleven dan een varkensmens.
De waanzin van een "atlantik wall" bouwen, van Noorwegen tot Spanje met je nazi ss uniformp, 2685 kilometer langs de kust bunkers. Krankzinnigheid in beeld gebracht. The wall. A mexican wall, by pig trump. A chinese wall. Bet mine is longer than yours. It definitely is older, the chinese were first to build a huge wall, now me, us. Megalomany. Megalomanie. Mega lo maan.
Die bunker kunst is werkelijk schitterend, moet je maar rechts ↡↓boven keike↙↙↙↙
