zondag 27 oktober 2019
vrijdag 25 oktober 2019
La judith
judith voor het eerst gesproken dat ik mijn eerste reis vanuit den haag bij haar geboekt had, in 1993, bij de nbbs, vonden we allebei zo'n leuke mooie reisorganisatie, failliet 11 september 2001, nu thomas cook
ik ben waterman zei Judith matthee, alles precies gepland.... kleuren, blauw geel beetje rood, o ik ben groen rood en birgit donker is ook waterman en lijkt sprekend op jou ook zo'n topper
ja met justitie alleen maar gedoe gehad over het contract, ze werkt nu bij atp world travel, daarvoor atp government kotss travel, zei Judith en ze liet mooie foto's zien van de algarve, het paleis waar ze geweest was ik wist niet dat ze aan de algarve zo'n mooi paleis hadden,
in portimao was ik na europa college brugge, 1988, van coimbra, 1 week, 3 dagen lissabon (amuse me, menno, zei de donkere dame tegen mij, amuse yourself reageerde ik boos aan het begin van een maaltijd in het meest luxe restaurant van lissabon, waar een volledige maaltijd toen nog 20 eur kostte met wijn erbij) en verder was er behalve een mij nadoende negerin met zwart badpak met zilver metallic ruitje op haar buik en super atletisch lichaam,
waar ik helemaal gek op was omdat ze mij lichamelijk na deed, was er verder niets, aan de algarve, behalve heerlijk eten, te koude zee en zwembad en toch wel mooie wat lege omgeving.
Toen ik daar 1 nacht in een huis in aanbouw sliep op mijn yoga achtige matje waren er
enge woest blaffende honde 😱, gauw de deur dicht van dat huis in aanbouw, met hun nagels krassen op de deur.
Dat was met die hond in egypte in de sinai, die heel eng keek, duivels, en met mij mee rende
terwijl ik op een gehuurde fiets naar de grens met israel, he, nee dr was daar toch geen grens meer, het was toen toch al egypte, daarvoor israel, sharm el sheikh, de engste vakantie ervaring, algarve en sinai met die rrrrot honde.
Maar goed aanstaande woensdag dus geen yoga maar body pump met judith en hopelijk aska
en wat wilde ik ferder ook alweer fertelle
o ja hanneke, blonde schoonheid was er ook,
eerst iets grappig met een kerel "gaat het ?" vroeg hij toen ik naar de toilet gerend was
vanwege een schaterbui
"just coughing" antwoordde ik
en aan het einde van de les "you remind me of my former english teacher mister Smith."
"aha, oho, well"
"Are you a teacher or something likewise ?"
"O no, o no, " en weg was john.
En toen kwam Hanneke, knappe blondine naast me tijdens yoga, net een week ziek geweest en ik zei:
"bij jou krijg ik ook zo'n apart gevoel, alsof je mijn hartsvriendin in een andere wereld bent,
of mijn vrouw."
"o nou"
"hebben we iets gemeenschappelijks, werk, of studie of zo, wat heb je gedaan ? "
"Rotterdam, bedrijfseconomie."
"Ah vandaar, ik ook erasmus 83-87 dus vandaar dat ik je vaag ken (economie jaarlijks 1000 nieuwe studenten toen en rechten jaarlijks 600, relatief weinig vrouwen),"
"Oh, wat leuk, ik 85-91, wat heb jij gedaan ?"
"Rechten, met economie begonnen, drie maanden, kon ik niet, teveel, te moeilijk, rechten ging bijna vanzelf. Vreselijke mensen, juristen."
"O ja, ik vond het ook wel erg moeilijk, hard gestudeerd."
"Wil je misschien iets drinken ?"
"Nou ik moet er weer snel vandoor" (niet waar, het was teveel te snel en ik moet ook een beetje oppassen met mijn woorden, want ze had ook iets zachts verdrietigs want dat waren wel grote woorden, "mijn vrouw in een andere wereld" is zo .... dat kan pijn doen).
Toen liep ik naar de balie voor een haver cappuccino en daar stond mr smith,
"so what is your profession then ?"
"Lawyer. You are english ? "
"No, no, i grew up on an european school, therefore I speak english."
"So you are French, Belgian ? "
"No just plain dutch boerekop."
"O dan kunnen we nederlands praten, ik ben nederlander."
"Hee wat raar ik hoorde je altijd engels praten en dan leek je op 63 jarige mister smith"
"Ha ha van het zand, scheveningen, geversdijk."
"Ook raar, je praat zelfs met Engels accent of geaffecteerd of zo, oh, ik ben van t veen, van t zand is chique maar scheveningen twijfelachtig, toch, wat zeg ik allemaal ?"
"Good night," zwaaide hij weg.
"Good night."
woensdag 23 oktober 2019
Maria Barnas had mij herkend op de Frederik hendriklaan in den haag, toen ze overstak, ze had me nooit gezien, maar zo had ze zich de blonde vriend van stobbelaar voorgesteld. Onzin allemaal, maar met yoga kon ik meer door me in Leonie Slond in te leven, bijzonder was dat
Dit is dus echt gebeurd, ik zag in 2000, in de zomer, maria barnas de frederik hendrik laan oversteken,
net haar boek "de baadster" in de paagman, Den Haag, mooie boekhandel, gesigneerd, ik kende haar niet, nooit van gehoord, zij groette mij alsof ze me kende, ik groette hollands koud terug, vond haar heel knap, maar kende haar niet, "kende"wel een heel knappe duitse dame in karlsruhe, europese school, en pascale in bierges (agglomeratie bruxelles), die op haar leek, ook alledrie sterreteken maagd,
zij kende mij niet van gezicht maar als "DE vriend" van Hein Stobbelaar, zoon van een andere leraar Nederlands op de Europese scholen, haar fantasie was zo werkelijk geworden, ongelooflijk toch, ik herkende haar in 2010, ze schreef in de nrc en toen ik van afke stobbelaar gehoord had, “mooi meisje, ze zat ook hier in bergen op de europese school,” en mijn vader zei "blij dat haar vader mijn collega niet was", niet zo aardig, haar vader was een vrij vervaarlijke aanwezige figuur .... akelig verhaal over parkeerplek reserveren door zijn vrouw, de lieve volgzame moeder van maria barnas (die zichzelf wel eens duivelskind naar haar vader noemde) maar een klootzak reed over haar voeten heen vanwege een parkeerplaats, 1 parkeerplaats zo ver zijn we heen, ze kon nooit meer lopen. Maria Barnas schreef daar een gruwelijk en goed verhaal over (de ruimte die je inneemt). In 2010 ontmoette ik haar met een oudere man, waar ze voor droeg tijdens een literaire avond over moeder, deed ze erg goed met veel kracht en ingehouden elegante zachte passie, ook nog cabaretiere Sara Kroos daar gezien, knap, ze stootte me aan, vond me leuk, en Esther Gerritsen was er ook, leuk mee gepraat, toch maar 1 boek van haar gelezen, duif, dat ik goed vond.
Marieke Barnas probeerde me te helpen en liet me die avond even voelen dat ik erbij hoorde, terwijl ze niet de allerwarmste vrouw is, ze heeft ook dat dubbele, inderdaad die duivelse kant van dr vader en de lieve martelares van haar moeder (in negatieve zin slachtoffer, wat lijkt haar verhaal op dat van barbara, maria had een lieve knappe oude man, barbara niet )
Zo'n beklemmend dodelijk goed verhaal van Maria Barnas dat aan willem frederik hermans doet denken, maar nog iets klinischer, vervreemdender, naarder waardoor ik me akelig voel...hu, wat naar :
De ruimte die je inneemt
Maria Barnas
Lewis keek de hoeveelheid boodschappen in zijn winkelkarretje nog eens na en schatte de inhoud op een derde kubieke meter. De sinaasappels ergerden hem.
Hij was zich al een aantal dagen aan het voorbereiden op de komst van Emily. Emily hield van soja-burgers en witte wijn. Maar als verrassing had hij twee kleine fazanten besteld bij de jachtopziener van Dundas Estate.
Emily zou hooguit 1 kubieke meter in beslag nemen.
Emily was lid van The Mad Treehuggers. Ze liet zich in weekenden aan bomen ketenen en elke maand stelde ze het kappen van een oude eik een paar weken uit. Lewis moest niet beginnen over het feit dat die bomen uiteindelijk toch omgingen, daar kreeg Emily agressieve rode vlekken van in haar hals, alsof een verongelijkte stem zich dwars door de huid van haar keel een weg naar buiten forceerde.
Bomen namen sowieso teveel ruimte in beslag. Lewis begreep niet waarom bomen niet bij elkaar gezet konden werden, in een groot massief blok. Alle stammen tegen elkaar aan, de takken konden vast wel voor iets anders worden gebruikt. Met optimale bodemverzorging zouden ze genoeg voeding kunnen krijgen en de zuurstof uitstoot van een dertig vierkante meter klont boom zou evenredig zijn aan de zuurstof opbrengst van een enorm, dunbezaaid bos. De ruimte die dat zou opleveren legde een kortstondige kalmte in het hoofd van Lewis.
Hij had Emily ontmoet op een kunstbeurs in Londen. Ze stond er met haar koffers naar een perpetuum mobile van fietswielen te kijken. Hij had het kunstwerk nooit erg opwindend gevonden. Maar de kunstenaar verkocht goed, en het was eigenlijk het enige werk dat dit jaar belangstelling trok. Lewis zag door Emily wat er aan de fietswielen ontbrak: een vrouw die ernaar stond te kijken. Sindsdien ging het werk over van alles. Gemis, eenzaamheid, verlangen. Hij zag het allemaal in het lege, treurige werk en hij begon gedachten te formuleren over liefde.
De koffers van Emily irriteerden hem. Lewis had dertig vierkante meter gehuurd voor zijn stand, en Emily’s baggage nam er teveel van in beslag. Hij bood haar een drankje aan en liet haar koffers door zijn assistent naar de garderobe te brengen.
Emily had naar hem geglimlacht en hij had haar uitgenodigd voor een muziek uitvoering die later die avond zou plaatsvinden in de Royal Academy of Music. Lewis verwachtte er een rustig klassiek concert maar de avond bleek georganiseerd te zijn door Henrik Håkansson, een jonge Zweedse kunstenaar. Emily sprak lovend over zijn werk en Lewis bestudeerde het programma om later argeloos een detail over de kunstenaar te kunnen laten vallen.
Hij las:‘Håkansson uses the distinct cultural environment of the fair to facilitate the production of this off-site event, while also employing the format of performance and the scenario of filmmaking. A concert hall more regularly used for classical recitals is the site of a solo performance of a bird. In this synthetic environment a native British songbird becomes a fragile, exotic spectacle. The observation of nature results in the production of culture. The audience themselves become players and, in turn, the process of art-making becomes the subject of the piece.’
Lewis zag een dode tak op een podium waar een mus in werd gezet door een blond meisje dat teveel ruimte in haar jurk innam. Het kind keek bezorgd terwijl het de vogel enkele bevelen gaf. Het deed Lewis denken aan zijn moeder. Hij overwoog direct de zaal te verlaten maar Emily legde een hand op zijn arm, en daarnaast zou hij onmogelijk onopvallend de zaal kunnen verlaten omdat alles werd gefilmd. Drie cameraploegen registreerden het publiek en de bewegingloze mus in de dorre tak.
Het publiek wachtte op een geluid. Vier microfoons stonden gericht op de vogel die met zijn rug naar het publiek zat gekeerd. Emily giechelde, en mensen begonnen elkaar aan te kijken. ‘Een concert van afwachting’, fluisterde Emily in zijn oor. Ze zag er prachtig uit. Het haar strak naar achter gekamd en bij elkaar gebonden in een klein knotje en godzijdank geen sieraden.
Hij sloot zijn ogen maar opende ze al snel omdat zijn gedachten waarin hij probeerde te verdwijnen zijn moeder aan hem toonde. De vogel deed een poging te vliegen, maar kwam niet verder dan een ongelukkig sprongetje. De vleugels waren afgeknipt, en het dier viel met een plofje op het podium. Het was het eerste geluid dat het had geproduceerd en het ontlokte aan een enkeling in de zaal een aarzelend geklap.
Na afloop van de performance zei Lewis dat hij zich niet goed voelde, dat hij Emily graag mee uit had genomen voor een drankje maar dat hij zich helaas gedwongen zag naar huis te gaan. Tot zijn verbazing ging ze in op zijn uitnodiging hem te komen opzoeken in Edinburgh.
Dat was nu een week geleden, en Lewis had elke minuut van de dag gebruikt om zich voor te bereiden op haar bezoek.
De tafel was gedekt, vierkante borden op een vierkante tafel. Hij had met een lineaal de afstand tussen de borden en het bestek gemeten, zodat alles exact op de goede plek stond. De fazanten die hij eerst gegrild, lagen in dunne plakken in de oven, ze zouden geen enorme schaal in beslag hoeven nemen op tafel.
Op het aanrecht stond het nagerecht op kamertemperatuur te komen; sinaasappels doordrenkt in cognac. Hij had de vruchten gepeld en in kubussen gesneden. Ze hadden daarbij veel sap verloren maar hij had er wel een mooie kubus mee gebouwd van negen vruchten, die stond als een Donald Judd. Hij had zich geschoren, en voor de gelegenheid niet alleen zijn hoofdhaar maar ook het overtollige haar van zijn benen verwijderd. Zijn lichaamshaar vulde net twee handpalmen maar alle kleine beetjes telden.
Het stelde hem gerust dat Emily naar zijn huis toe kwam. Als hij haar had moeten treffen in de stad had hij haar misschien niet herkend. Hij had vooral gelet op hoe netjes ze in haar kleren paste. Haar slanke benen in een nauwsluitende rok. Er zou nog net een hand tussen haar huid en de stof hebben gepast. En toen hij de secure indeling van haar koffer had gezien toen ze die opende om er een jas uit te pakken, wist hij het zeker.
Lewis’ benen waren schraal en Emily was al 4 minuten te laat. Hij pakte de lineaal er nog eens bij en controleerde de afstand tussen het servies en het bestek. Tot zijn ontsteltenis zag hij een kreukel die Emily zou raken aan haar linkerknie. Net toen hij het strijkijzer uit de kast wilde pakken, hoorde hij de deur van een auto dichtslaan. Lewis hapte naar adem en spoedde zich naar het raam. Op straat, vlak voor zijn huis stond een vrouw naast een taxi. Ze betaalde de taxichauffeur en liep richting de trap die leidde naar Lewis’ voordeur.
Een vogel met stompjes van vleugels deed een poging te fladderen in zijn maag. Hij zag een vrouw de zoom van een hoepelrok optillen terwijl ze de trap op liep. Haar haren waren gekruld en stonden in een krans om haar hoofd. Grote armbanden rinkelden om haar pols. Lewis liet zich zakken op een stoel en poetste een vork toen de deurbel ging. Hij poetste een lepel toen de deurbel nog eens ging. En toen een aantal minuten later een nerveuze boodschap werd ingesproken op zijn antwoordapparaat streek hij ter hoogte van zijn knie een kreukel uit zijn leven.
@@@@
Nu ik daaraan terug denk, "de overheid" en de gewone echte wereld zijn bijna tegengesteld, hoewel er ook ambtenaren zijn die er doorheen proberen te breken.
zondag 20 oktober 2019
You can't help the way that you are
zonder bril zie ik alles wazig, min 1, https://www.youtube.com/watch?v=B1mCw_RQa-Q
https://dk.linkedin.com/in/irene-frost-christophersen-0a692724
Sabina Cozzi
Ja, waarom gedroeg ik me tegen haar zo rot ? Kon er niet tegen dat ze beter was dan ik.
Dutch james bond eelke kleijn from 2 minute 30 seconds onwards
https://www.youtube.com/watch?v=CcRiEEdFY_8
Ook mooi, elegant en sierlijk, https://www.youtube.com/watch?v=ZeDw74WPbFM
Net voor het eerst gehoord, ambrela, migrations, 9/10
OOk heel mooi, lancana about us, 8/10, https://www.youtube.com/watch?v=YVF80y5gPyo
Wat een schitterende futuristische muziek, vais, forgetting,
https://www.youtube.com/watch?v=20pQMzXRCq0
@@@@
Met de hond Bea vernoemd naar beakaktrix na ss au, wél een enorm leuke hond, dankzij oma Margreet en opa Cg (Cornelis Gerrit van Veenendaal), helaas geen foto's van, 1970 :
De woonkamer in Italië, Varese, met mijn moeder en brother Cornelis Johannes, 1971, er staat zelfs maggi op het tafeltje ! 1 boekje van wipneus en pim is zo onsmakelijk racistisch ↙↙.
@@@@
Hieronder met de mercedes van in juni 2018 overleden Joop Stobbelaar voor de Europese School Varese, waar hij wiskunde leraar was en mijn vader leraar Nederlands, geschiedenis, aardrijkskunde, daaronder een lelijke foto van mijn pa en broer, redelijk van mij, daaronder voor de fontein op het plein van Varese, foto's van 1988 ongeveer
 |
| Fontein Varese, Noord-Italië, 1988 ongeveer |
Eerste foto uit 1974, dan met werk 1994 en tot slot een tekening, waaruit duidelijk mijn artitsjieke talent bleik, nota bene "menno" en "no men" op die tekening van sinterklaas, die ik haatte
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
 |
| Denemarken 1980, ook hieronder, me pa (was tot 16 jaar blond, me pa !) |
 |
| Eerste skivakantie in Bulgarije met Lucas van Wunnik (woont nu in Barcelona) |
 |
| Met Hein Stobbelaar, zoon van de grote Joop Cornelis Stobbelaar, Js, 1980 te Bergen, Noord-Holland |
 |
| Met de klas die latijn deed in Firenze, Gerrit Klapwijk naast me, mooie jongen, deed denken aan Marguẽrite, Gerrit een 7plus knapheid, Marguẽrite de 10/10, 1983 |
 |
| Bovenste foto naast Rene de Mey (Meij ?) zijn vader was ook bij de politionele acties indonesië, erg intelligent, legde mij in 2 minuten een ingewikkelde wiskunde som uit en dan was ik daarna 10 minuten bezig om zijn uitleg te begrijpen en dat lukte en dan was ik het ook weer kwijt. |
 | |
@@@@ |
 |
| Volgens mij is deze foto gemaakt door Irene Frost Christophersen, deense dame van 25 jaar (ze voelde aan als 28 jaar toen ik met haar vree, ik voelde me 14 jaar en was 23 jaar). |
 |
| Irene Frost Christophersen 1988 |
 |
| Vertaalklasje stage Europese Commissie, Brussel 1989 (hij fon se profiel mooier, fan Gerrit Klapwijk geheurd, je hep een mooi profiel seitem, dus elke foto se porem weg draaie) |
 |
| Vereniging Nederlandse Gemeenten 1992, onnozel corps balletje (ben ik niet, soms wel) https://www.kalender-365.nl/maan/maanstanden.html |
ER IS EEN RELATIE MET DE MAAN EN INTEGENDEEL,
vrijdag 18 oktober 2019
alyssa thiele, 33 jaar, dus van euh, 1986 of 1985, 108 op 108, dochter van Anita?, die vertelde dat ze bijna gestorven was door kanker en ze zag er zo gezond uit
https://alyssa.reislogger.nl/
en anita ziet eruit als 45 en dan zou ze 61 jaar zijn 😱
Ivan Wolffers, moet bij Alyssa ook veel aan zijn vrouw "geen gewoon indisch meisje" marion bloem
denken. Slim en superslim alien voor domme me.
en anita ziet eruit als 45 en dan zou ze 61 jaar zijn 😱
Ivan Wolffers, moet bij Alyssa ook veel aan zijn vrouw "geen gewoon indisch meisje" marion bloem
denken. Slim en superslim alien voor domme me.
A NEW CHAPTER - EEN ENKELTJE SPACE MOUNTAIN ALSJEBLIEFT...
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
7 REACTIES
Abonneren op:
Posts (Atom)
Je kent mij niet en ik heb jou voor het laatst als een lief klein meisje gezien op postkantoor de Stede.
Daar heb ik je moeder leren kennen. Een geweldig lieve en rustige vrouw die niet snel uit haar evenwicht te brengen was.
Wat jullie nu meemaken is niet te beschrijven maar jullie gaan het gewoon redden. Je moeder gaat ze gewoon verslaan die rottige motherfuckers!
Ik wens jou daar op Bali heel veel sterkte maar als je net zo sterk bent als je moeder dan red je het wel!
Lieve groet van mij en ook van mijn man Hans die zeer op je moeder gesteld is. Wie niet denk ik,
Nogmaals sterkte en geniet van elkaar in november.