Donkere materie is een hypothetische soort materie in het heelal, die niet zichtbaar is met optische middelen en dus niet te detecteren is via de elektromagnetische straling die de aarde bereikt. Daarom wordt ze donkere materie genoemd, om haar te onderscheiden van de zichtbare materie. Op grond van waarnemingen door de Planck Observatory wordt gedacht dat de totale hoeveelheid massa/energie van het heelal bestaat uit:[1]
- 68% donkere energie
- 27% donkere materie
- 5% normale materie (baryonen).
Donkere materie wordt verondersteld te bestaan om de waargenomen baanbeweging van verre sterren en afgeplatte spiraalvormige sterrenstelsels (zoals ons eigen Melkwegstelsel) te verklaren op een wijze die zowel consistent is met de zwaartekrachttheorie als met de relativiteitstheorie. De zichtbare materie en de geschatte onzichtbare baryonische massa in deze sterrenstelsels hebben namelijk niet genoeg massa om de bewegingssnelheid van de sterrenstelsels in hun baan om het gemeenschappelijk zwaartepunt te kunnen verklaren. Om de bewegingssnelheid met de bestaande zwaartekrachttheorie en de relativiteitstheorie te kunnen verklaren, veronderstellen astronomen dat er extra materie aanwezig is die tot dusverre niet gedetecteerd kan worden. De onzichtbare baryonische massa bestaat uit o.a. uitgedoofde sterren en planeten. Deze baryonische massa kan geschat worden op basis van de huidige natuurkundige theorieën en de ouderdom van de betrokken sterrenstelsels.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Donkere_materie
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vandegraaffgenerator
Daar loop ik over aarde
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bliksem#:~:text=Bliksem%20is%20een%20elektrische%20ontlading,onweersbuien%2C%20maar%20ook%20bij%20vulkaanuitbarstingen.
Whistlers zijn radiogolven die worden veroorzaakt door bliksemontladingen. Bij een krachtige bliksem wordt niet alleen een lichtflits en een donder geproduceerd, maar wordt ook een heel spectrum van radiogolven uitgezonden.
De meeste golflengten van deze "radioknal" worden door de ionosfeer naar het aardoppervlak teruggekaatst. Radiogolven met een zeer lange golflengte (tussen 30 en 300 km) dringen echter wel door de ionosfeer en komen in de exosfeer terecht.
Met 310.000 kilometer het universum in, zoals de witte bliksem het achtergebleven luchtbelletje blauwe tachyon restant aarde in het zwarte gat van saggitarius A...er zijn meer luchtbelletjes zoals wij maar geen 1 met dezelfde lucht samenstelling, nergens anders soortgelijke wezens, ho ho, dat weet ik niet zo zeker als een soort zielen zijn ze hier al en doen ze inderdaad denken aan dat symbooltje 👽👻💀
Sprites of Red Sprites zijn een soort stratosfeerontlading. Het zijn elektrische ontladingen boven cumulonimbus-wolken en kunnen een hoogte bereiken van 95 kilometer. Ze zijn zichtbaar als rood-oranje, zwakke, lichtgevende flitsen die zeer kort duren en weliswaar voor het blote oog zichtbaar zijn, maar die men niet kan volgen. Sprites zijn de meest voorkomende soort stratosfeerontladingen. Ze lijken vooral in de latere stadia van onweerscomplexen voor te komen als er een grote ladingsverplaatsing plaatsvindt, na een positieve blikseminslag. Sprites zijn mogelijk het gevolg van neutralisatie van opgebouwde elektrische lading van de aarde die deeltjes van de zonnewind opvangt.
Red sprites zijn nu goed gedocumenteerd. Meestal duren ze ongeveer 17 milliseconden. Sprites werden voor het eerst gefotografeerd op 6 juli 1989 door wetenschappers van de Universiteit van Minnesota.
Door studenten Technische Natuurkunde aan de TU Eindhoven (Wiebe Toonen, Rion Barrois, Gijs van Pamelen en Yuri van der Werf onder begeleiding van universitair docent Sander Nijdam) is voor het eerst vanuit Nederland een sprite gedetecteerd.[1] De observatie vond plaats in de nacht van op 13 februari 2014 om 1:59 Nederlandse tijd. Deze sprite bevond zich boven een bliksemontlading in het Kanaal, zo’n 20 km uit de kust van het Engelse Hastings.
Ze zijn vernoemd naar de sprites in de werken van Shakespeare
apen die omhoog klimmen willen kijk je in de blote billen
