Het grote medelijden
Ik hoor zo'n "kalbfleisch" op de radio zeggen : "ik ben monarchist !". Wat interesseert mij dat nou. Kunnen mensen dan niets anders dan kletspraatjes verkopen ? Ik ben manorchist. Ga ergens anders monaneren, kale viespeuk !
Las overigens bij Hermans dat tegenover verering of vergoddelijking onderbewuste haat staat. Aanraken betekent het begin van een poging een ander aan zich te onderwerpen. Koningen en hogepriesters mogen daarom niet aangeraakt worden. Soms waren koningen aan zoveel taboes onderworpen en daardoor zo geïsoleerd, dat niemand ambieerde om koning te zijn. Derhalve koos men een bepaald onschadelijk te maken persoon tot koning en dwong hem met geweld de troon te bestijgen.
In het artikel taboe schrijft Hermans: "ook stellen kranten de Rotterdamse ex-professor Rinnooy Kan geregeld in de gelegenheid mij voor "de mislukte hoogleraar uit te maken". Zelf heeft die Rinnooy Kan het al heel lang in hogere salarisschalen gezocht, dus waar tobt hij over ? Hermans goed lezen, zeker "taboe" in "malle hugo" of "het grote medelijden" betekent nog meer het vertrouwen in behoorlijk bestuur verliezen. Elk vertrouwen verliezen en je bekwamen in het grote medelijden.
Geen land ter wereld haat zijn schrijvers zozeer als Nederland. Wel van tijd tot tijd uitroepen dat Hermans onze grootste schrijver is (ik weet niet wat dat zeggen wil, ik speel geen voetbalwedstrijd) maar geen vinger voor hem uitsteken als hij met drek gegooid wordt door een griffermeerde doctorandus, ex-minister en buitengewoon hoogleraar, de inmddels overleden cda-er J. de Koning, die door iedereen met veel krokodilletranen uitgewuifd werd.
@@@@
Bob de bouwer – ik neem nu de Engelse versie: “Yes, we can!”
Dan gaat het ineens malen in je hoofd: heeft Obama dat al gedaan en zijn inspiratie bij Bob vandaan gehaald?
Of is het een slim door zijn spindokters gekozen leus om de toch al dementerende stemmers een gevoel van onderbewuste erkenning te geven?
Of is het gewoon toeval? Dan ga je wel direct twijfelen aan de kracht ervan.
1160 miljard euro plus
Yes we can, is dat wel zo? Nu had ik toch wel al twijfels over dat we het konden maken. Het probleem van de kredietcrisis en de economische teruggang is veel groter dan de Amerikaanse overheid zelf. Dat los je niet op met 1000 of 2000 miljard dollar. Daar zijn zoveel meer miljarden voor nodig, dat het voor de overheid onmogelijk is.
Niet alleen in Amerika. Denk maar aan hoe gigantisch groot alleen al de huizen- en vastgoed markt is en de daarmee samenhangende hypotheken. In Nederland was de waarde in 2001 volgens het CBS 1160 miljard euro. Dit was in 2001 en nu is de waarde veel groter. Dit is ook alleen nog maar Nederland.
Denk er eens aan wat de gevolgen zijn, als we zelfs maar voor 10% zouden corrigeren zoals Unibail-Rodamco deed met haar portefeuille. Ik houd er even geen rekening mee of ze het beter of slechter zou doen dan het gemiddelde. Ik heb het er maar liever helemaal niet over wat dit wereldwijd zou betekenen.
Hobbylijm
De bedragen die dan om de hoek komen kijken zijn een veelvoud van wat alle overheden tot dusverre hebben besteed. Dit is trouwens allen nog maar vastgoed. Denk ook eens aan afschrijvingen en waardeverminderingen als gevolg van de beursdalingen, de derivatenproblemen en de neergang van andere asset classes.
Voor de fans van beeldspraak: de plannen van de Amerikanen om een bad bank op te richten die direct of indirect alle troep opkoopt, is zoals het met een paar tubes hobbylijn een stuwdam in Zwitserland proberen te plakken. Zelfs met al het plaksel van de wereld ga je dat niet redden. Dus: kunnen we het maken?
Hypo-criet
Nog even over hypotheekrente aftrek: bij de bakker las ik de Metro dat had becijferd hoeveel een geleidelijke aftrek van de hypotheekrente zou opleveren voor het kabinet. Het eerste jaar slechts 500 miljoen euro en na twintig jaar zou dat dan 17,5 miljard zijn. In een weekend wordt er zo lachend 8 miljard euro cadeau gedaan aan ING.
Schmull:
De wereld beleeft de grootste schuldencrisis in de geschiedenis. Dit kan jaren, zelfs tientallen jaren, duren. De bekende crisis in de spoorwegen in 1873 (overcapaciteit en overmatige schuld) in Amerika, duurde 20 jaar. Daarbij is er een derivatenmonster gecreeerd, dat 20 keer zo groot is als de wereldeconomie, en dat waarschijnlijk in eerste instantie te groot is om op te vangen, als het kraakt. Kraken zal het, want alleen al de kredietderivaten zijn oerstomme producten en die zijn alleen al $ 60 biljoen, bijna niet voor te stellen. Het is verloren tijd om te kijken, wie daaraan schuldig zijn. Het is beter om de realiteit onder ogen te zien. De wereld is definitief veranderd en leven boven je stand is er niet meer bij.
Wat we tot nu toe hebben meegemaakt is nog kinderspel vergeleken met wat er nog kan komen. Politici kunnen alleen maar 'hoop' geven, maar de markten zullen meedogenloos, net zoals de natuur, hun werk doen. Een effectieve aanpak van de schuldencrisis vereist een herstructurering van alle schulden en verplichtingen,waarbij iedereen flinke verliezen zou moeten accepteren.
Vroeger heeft zo'n crisis geleid tot het einde van hele keizerrijken en de val van vele koningen. Vergeet ook niet wat kaarsen in te slaan, want je weet maar nooit.
We zitten allemaal in hetzelfde bootje. Bovendien is gezondheid veel belangrijker dan materiele welvaart.
Stress is uit den boze. Yoga helpt.
Wat ik doe ? Ik woon al 30 jaar op een eiland...
Wat we nu meemaken is niet zomaar een cyclische recessie. Dit is The Real Thing : Een structurele depressie , waarbij de levensstandaard over de gehele linie gedurende lange tijd daalt. Maar als men ook nog het zover laat komen, dat het geld waardeloos wordt, ja , dan is een staat van beleg nodig om de bevolking in toom te houden, zeker in de steden. Degenen, die de vooruitziende blik hadden om enig
bezit veilig te stellen, moeten dan extra letten op veiligheid van de naasten en zichzelf.
Overigens ben ik de mening toegedaan dat dittrich, wijn en andere politieke homo's een gevaarlijke ambitieuze factor vormen die voor heel wat narigheid gezorgd hebben door die linke combinatie van homosexuele ijdelheid en valse nichterigheid. Denk eens aan jorg haider. Met cabaretier sauers zeg ik dan ook over die hese ijdele fatterige stem van dittrich, gatver, d'r heeft wel een pik ingezeten. Denk ik dat nu ook bij elke pratende vrouw ? Er wordt weer veel gepraat, maar weinig gezegd.
Blame each and every living ass....but please don't blame us...if you wanna keep our trust...blame anyone who is not like us. (Terry Callier)
“Money’s only important if you don’t have any.”
Sting
@@
Overigens heb ik een interessante verklaring voor horkerig onaangenaam gedrag van socialisten gevonden bij mijn favoriete schrijver, maarten t hart, die stelde dat albert schweitzer een onaangename hork was, een bruut onaangenaam mens. Die houding/instelling had hij omdat hij in de derde wereld dokter was geworden: ik offer mijn leven op, ik doe "goed werk" en dus mag ik een onaangenaam mens zijn. Fascinerend, Maarten t Hart heeft in zijn karakterschetsen en analyses bijna altijd gelijk.
Maarten 't Hart:
Blijft Schweitzers visie nog steeds overeind, naast tweehonderd andere visies? "Ja, dat vond ik wel, nog steeds geloof ik dat hij daar heel erg gelijk in had. Jezus als een apocalyptische profeet; het doet denken aan die mensen in Borne van het Efraïm Genootschap, die verwachtten dat voor het eind van 2001 de gelovigen door Jezus thuis gehaald zouden worden. Jezus was een fanaticus natuurlijk, anders bereik je niets. Ik begrijp nu ook ineens veel beter, met de aanslagen in Amerika en de oorlog in Afghanistan, waarom ze toen zo fanatiek achter Jezus aanzaten. Dat was natuurlijk net zo'n type als deze Osama bin Laden, weliswaar geen terrorist maar toch een soort volksmenner die de mensen opzweepte. Daar worden de autoriteiten vreselijk schichtig van, dat soort mensen willen ze uit de weg ruimen."
In 1966, toen 't Hart voor het eerst Schweitzer las, studeerde hij biologie in Leiden. "Ik was destijds heel goed bevriend met Eduard Bomhoff. Hij schreef een tijdje geleden in de krant over de opstanding van Jezus. Het bleek dat hij nog steeds in hetzelfde enge denkkader is gevangen. Met Bomhoff ben ik toen op vakantie naar Engeland geweest. We hebben ook gediscussieerd over het boek van Schweitzer, en toen is hij heel kwaad op me geworden in Canterbury. Hij heeft gezegd dat als het zo doorging, er geen offers op het altaar der vriendschap meer konden worden gebracht. Een mooi voorbeeld van christelijke naastenliefde. Het was toch heel verkeerd dat ik aan het geloof twijfelde, dat kon gewoon niet, dat was verboden. Bomhoff is een oerorthodoxe jongen; merkwaardig, want hij is ontzettend slim."
't Hart heeft met zijn onverzettelijke houding in geloofszaken veel vijanden gemaakt. "Ik meen het allemaal heel letterlijk, ik ben niet in staat de bijbelverhalen symbolisch op te vatten. De bijbel is het Woord Gods, dat is me twintig jaar lang ingestampt, en daar protesteer ik nu tegen. Ik ben nu een orthodoxe ongelovige, een fundamentalist, maar dan met een minteken ervoor. Bomhoff, Andries Knevel, met dat type ben ik vertrouwd, zelf ben ik in feite ook zo'n fanatiek iemand, maar dan de andere kant op."
Met zijn column over de bijbel in het Cultureel Supplement is 't Hart gestopt, omdat hij er overal op straat op aangevallen werd. "Op stations kwamen mensen naar me toe, huilend, dat ik moest stoppen met mijn stukken over de bijbel. Ze zeiden dat ze het voor zichzelf niet zo erg vonden, want zij bleven wel gelovig, maar voor hun kinderen; ik moest toch aan hun kinderen denken. Een grappig verschijnsel, al die gelovigen maken zich enorm zorgen over hun kinderen die van het geloof zullen afvallen. Ik moest een keer een discussie ergens voeren met Wim Aantjes, en die begon ook al tegen mij dat ik om z'n kinderen moest denken en om andermans kinderen. Daarom ben ik maar gestopt. Ik heb nu een tijdje voor de GPD-kranten een column geschreven, en als ik daarin iets over het geloof zeg, dan is het nog veel erger. Een keer kwam zelfs de hoofdredacteur voorrijden om me een beetje tot kalmte te manen." De ene na de andere GPD-krant haakte af, en die column stopte per 1 januari 2002. Wel verscheen in dat voorjaar, als vervolg op Wie God verlaat heeft niets te vrezen (1997), een bundel met 52 columns over de bijbel, onder de titel De bril van God. "Nu moet het afgelopen zijn. Ik houd erover op", zegt 't Hart. "Denk ik. Je weet het nooit."
Wim kok had een hekel aan ambtenaren en tegensprekende ambtenaren waren ondenkbaar. Wim Kok heeft aardig wat integere en goede ambtenaren onterecht ontslagen/herplaatst/vervangen met het idee "barbertje moet hangen".
Leven zonder god is een bevrijd leven
De Volkskrant, 13 juni 2007 (Maarten 't Hart vond Richard Dawkins te militant, te zwart wit)
Mensen houden niet vast aan het geloof omdat het troost biedt, maar omdat ze in de steek zijn gelaten door het onderwijs, betoogt Richard Dawkins.
De vorige editie van God als misvatting werd alom omschreven als de ‘verrassende’ bestseller van 2006. Het boek kreeg een warm onthaal bij de lezers. Minder overweldigend was het enthousiasme in de pers. Hier behandel ik twee punten van kritiek die daarin naar voren kwamen.
1. Je bent net zo’n fundamentalist als de mensen die je bekritiseert
Het is al te makkelijk een gepassioneerd iemand, die bereid en in staat is van gedachten te veranderen, te beschouwen als een fundamentalist, iemand die nooit van gedachten zal veranderen. Fundamentalistische christenen verzetten zich hartstochtelijk tegen de evolutieleer en ik ben er een gepassioneerd aanhanger van. Als het om hartstocht gaat, hoeven we niet voor elkaar onder te doen. Volgens sommigen wil dat zeggen dat we in gelijke mate fundamentalistisch zijn. Maar als twee tegengestelde standpunten met evenveel kracht worden verkondigd, dan ligt de waarheid niet per se in het midden. Het kan namelijk best zijn dat één partij het gewoon fout heeft, wat de gepassioneerdheid van de andere partij rechtvaardigt.
Fundamentalisten weten dat ze zich door niets of niemand op andere gedachten laten brengen. De fundamentalist Kurt Wise heeft gezegd: ‘Als al het bewijs in het universum pleitte tegen het creationisme, zou ik de eerste zijn dat toe te geven, maar dan nog zou ik een creationist zijn, omdat Gods Woord mij dat ingeeft.’
Het verschil tussen deze hartstochtelijke verknochtheid aan bijbelse grondregels en de even hartstochtelijke verknochtheid aan bewijs van de ware wetenschapper is levensgroot. Kurt Wise zegt dat alle bewijzen in het universum hem niet op andere gedachten kunnen brengen. De ware wetenschapper, hoe gepassioneerd hij mag ‘geloven’ in de evolutie, weet precies wat nodig is om hem tot andere inzichten te brengen: bewijs. Zoals de bioloog Haldane zei toen hem werd gevraagd wat voor soort bewijs de evolutieleer zou ontkrachten: ‘Fossiele konijnen in het Precambrium.’
Mijn tegengestelde versie van het ‘manifest’ van Wise luidt: ‘Als al het bewijs in het universum pleitte voor het creationisme, zou ik de eerste zijn dat toe te geven, en ik zou terstond mijn opvattingen bijstellen. Maar al het beschikbare bewijs pleit voor de evolutieleer. Daarom maak ik mij sterk voor de evolutie met een hartstocht die wedijvert met de passie van degenen die ertegen pleiten. Mijn bevlogenheid is gebaseerd op bewijs. Hun geestdrift, die zich van bewijs niets aantrekt, is echt fundamentalistisch.’
2. Ik ben zelf atheïst, maar de mensen hebben nu eenmaal behoefte aan religie.
Wat een hoogmoedige neerbuigendheid! ‘Jij en ik zijn, uiteraard, veel te intelligent en goed opgeleid om godsdienst nodig te hebben. Maar de gewone mensen, die hebben het geloof wel nodig.’
Dat doet me denken aan die keer dat ik een voordracht hield over het begrijpelijk maken van wetenschap voor het grote publiek. In mijn verhaal voer ik kort uit tegen het versimpelen van kennis. Tijdens het vragenkwartiertje zei iemand dat versimpelen wel eens nodig kon zijn om ‘minderheden en vrouwen te winnen voor de wetenschap’. Uit zijn toon was op te maken dat hij zichzelf heel ruimdenkend en vooruitstrevend vond. Ik kan me wel zo’n beetje voorstellen wat de vrouwen en ‘minderheden’ in het publiek ervan vonden.
De behoefte van de mens aan troost en steun is natuurlijk reëel, maar schuilt er niet iets kinderlijks in de opvatting dat het universum ons troost verschuldigd is, dat we er recht op hebben? Wat Isaac Asimov zegt over het infantilisme in de pseudowetenschappen geldt wat mij betreft ook voor religie: ‘Doorzoek elk stukje pseudowetenschap en je vindt een knuffeldekentje, een duim om op te zuigen, een rok om aan vast te klampen.’ Het is daarbij verbluffend hoeveel mensen niet kunnen begrijpen dat het feit ‘X biedt troost’ niet impliceert dat ‘X is waar’.
Uiteraard kan ik de behoefte aan emotionele steun niet ontkennen, en evenmin kan ik beweren dat God als misvatting veel meer dan een schrale troost biedt voor bijvoorbeeld diepbedroefde mensen. Maar als de troost die godsdienst lijkt te bieden, gebaseerd is op de neurologisch wel erg onaannemelijke premisse dat wij na de dood van onze hersenen blijven bestaan, wil je die troost dan koste wat kost blijven verdedigen?
Ik denk dat de voornaamste reden waarom mensen vasthouden aan het geloof niet is dat het troost biedt, maar dat ze in de steek zijn gelaten door het onderwijs en niet hebben geleerd dat niet geloven óók een optie is. Dit geldt zeker voor de meeste mensen die denken dat ze creationist zijn. Ze hebben gewoon niet degelijk genoeg les gehad in Darwins verbluffende alternatief. Waarschijnlijk geldt dit ook voor het kleinerende fabeltje dat mensen religie ‘nodig’ hebben. Op een congres in 2006 citeerde een antropoloog het antwoord van Golda Meir, toen haar werd gevraagd of ze in God geloofde: ‘Ik geloof in het Joodse volk en het Joodse volk gelooft in God.’ Die antropoloog gaf zijn eigen versie van die uitspraak: ‘Ik geloof in mensen, en mensen geloven in God.’
Zelf houd ik het erop dat ik in mensen geloof, en dat als mensen worden aangemoedigd na te denken over alle beschikbare informatie, ze heel vaak niet in God blijken te geloven en een compleet, tevreden en blijmoedig leven leiden; een bevrijd leven.
Richard Dawkins is evolutiebioloog. Dit is een bekorte versie van het Voorwoord bij de tiende, gewijzigde druk van zijn boek God als misvatting (Nieuw Amsterdam).
@@@@~~~~@@@@
Anarchisme staat een functionele maatschappij zonder dwang voor, waarin harmonie bestaat doordat iedereen zich gedraagt op grond van zijn of haar in vrijheid ontwikkelde persoonlijke principes. Het verzet zich tegen de opvatting dat een maatschappij niet kan functioneren zonder de dwang van autoriteiten.
(Top)managers stellen hun eigen belang vaak boven dat van hun bedrijf. Ze zijn uit op macht, zonder zich te realiseren dat verlangen naar macht hun drijfveer is. Mensen weten meestal niet waarom ze iets doen. Volgens Manfred Kets de Vries zit aan de meeste topmannen een steekje los. Ze zijn hebzuchtig. Ze vertonen narcistisch gedrag: ze zijn dominant en ambitieus maar tegelijkertijd op zoek naar erkenning en bevestiging. Daarom omringen ze zich met jaknikkers en meelopers. Door de kredietcrisis, ook een gevolg van deze karaktertrekken, zal er niet een nieuw type opmanager opstaan. Het is nou eenmaal ingebakken.
MENSEN (WILLEN NIET) WETEN NIET HOE VER it
of artificial intelligence
is doorgedrongen
in ieders leven, seeing and feeling everthing :
Peter Bakker zegt:
zaterdag 29 november 2008, 17:27 uur
Ik ben netwerkbeheerder (komputernetwerken, bedoel ik) en database ontwerper en bouwer. Om te kunnen installeren en beheren moet een netwerkbeheerder over het algemeen overal bij kunnen op een komputersysteem. Voor databases geldt dat doorgaans ook.
Voor mijn beroep is er geen beroepscode zoals voor artsen, advokaten, therapeuten e.d. geldt.
Het is fatsoen dat me weerhoudt om in bijvoorbeeld personeelsbeoordelingen rond te neuzen. Maar hoewel ik zorg dat alleen de direktie en personeelszaken daar bij kunnen, kan ik er wel bij.
Ok, zaken kunnen versleuteld worden, ook zodanig dat het ook voor de netwerkbeheerder onleesbaar is. Maar sleutels zijn te kraken, als het al niet nu kan, dan hoogstwaarschijnlijk wel in de toekomst.
Ik heb me niet verdiept in de beveiling die ze op EPD denken te zetten, maar er zal zeker heel wat installatie- en beheerwerk aan te pas komen …
Plus al die artsen, assitenten, apotheken, verzekeraars met hun persoonlijke inlog en wachtwoorden (ergens op een papiertje in een buro-la?). Komputer ingelogd laten en pauze nemen of naar huis gaan.
Laat die verzamelde informatie maar lekker op papier. In een archiefkast kan het minder kwaad dan in een digitaal systeem, hoe ‘beveiligd’ ook.
@@
De
leugen
doodt de liefde.
En dus niet vice versa, dus niet dat de liefde de leugen doodt, he !? Ja, ja, rustig maar, kom maar mee, we hebben hier nog een fijne houten barak voor je, waar we je kunnen opsluiten.
De beste jaren komen.
Laatst bij Matthijs Kletsenderwijs
Ijdelheid der ijdelheden, alles is ijdelheid ! Welk voordeel heeft de mens van al zijn zwoegen, waarmee hij zich aftobt onder de zon ? Het ene geslacht gaat en het andere komt, maar de aarde blijft altoos staan. De zon komt op en de zon gaat onder en hijgend ijlt zij naar de plaats waar zij opkomt. De wind gaat naar het Zuiden en draait naar het Noorden, aldoor draaiend gaat hij voort en op zijn kringloop keert de wind weer terug. Alle beken stromen naar de zee, nochtans wordt de zee niet vol: naar de plaats waar de beken stromen, daarheen stromen zij altijd weer.
Alle dingen zijn onuitsprekelijk vermoeiend; het oog wordt niet verzadigd van het zien, en het oor wordt niet vervuld van het horen. Wat geweest is, dat zal er zijn, en wat gedaan is, dat zal gedaan worden; er is niets nieuws onder de zon. Is er iets, waarvan men zegt: ziehier, dat is nieuw - het was er al in verre tijden, die voor ons waren.
@@~~@@
Uit de NRC:
De aanstelling van Enthoven moet voor veel mensen in de financiële wereld als een grote verrassing zijn gekomen. Zo niet een groot raadsel. Als topman van zakenbank NIBC was hij immers de man die grote risico’s heeft genomen op de markt voor gestructureerde beleggingsproducten. En hij was de man die vorig jaar blind vertrouwde op een grote IJslandse bank. Na het herhaaldelijk uitstellen van een beursgang, liet NIBC zich kopen door Kaupthing, een van de banken die vorige week uit nood werd genationaliseerd. Door een aanzienlijke verzwakking van de resultaten – door die riskante beleggingen – en het zwakke financiële klimaat ging die overname op het laatste moment, eind januari, niet door. Enthoven, die met de overname 22 miljoen euro had kunnen verdienen, trok het zich aan en stapte op.
Daarmee was Enthoven het eerste fysieke slachtoffer van de kredietcrisis in Nederland. Zijn risicomanager Jurgen Stegmann volgde. Bij zijn laatste persconferentie, eind februari, erkende Enthoven „zijn huiswerk niet goed” te hebben gemaakt. Hij zei zelfs niet te weten wat subprime-leningen waren, de riskante laagwaardige Amerikaanse hypotheken waarin NIBC vol had belegd.
Toen Enthoven in 2002 aantrad bij wat toen nog NIB Capital heette, trof hij een bank aan die zich voorzichtig op het pad begaf van risicovolle investeringen en zakenbankieren. De pensioenfondsen PGGM en ABP waren de twee aandeelhouders. Na twee jaar splitste de investeringstak Alpinvest zich af, zodat Enthoven zich volledig op het bankieren voor overheden en (middel)grote bedrijven kon richten. De in New York en Londen geschoolde bankier introduceerde bij NIBC het zogeheten securitiseren. Dat van de balans halen van leningen, en die herverpakt in bundeltjes doorverkopen aan beleggers, is een van de grote oorzaken van de internationale kredietcrisis. Het huidige onderlinge wantrouwen tussen banken komt voort uit het feit dat niemand weet welke bank voor hoeveel in welke doorverkochte beleggingen zit. In Nederland was Enthoven een van de architecten van die handel.
Een woordvoerder van minister Bos wil niet inhoudelijk op de tekortkomingen van Enthoven in het recente verleden ingaan. Bos heeft er waarschijnlijk bewust voor gekozen iemand te zoeken die geen banden met ABN of Fortis heeft gehad.
Een goed in de financiële wereld ingevoerde headhunter noemt het „ongelooflijk zuur” dat Enthoven juist op het gebied waar hij zoveel ervaring heeft het bij NIBC met de subprime-hypotheken is misgegaan. „Dat is een enorme les voor hem geweest. Hij heeft te veel vertrouwd op zijn mensen en zich daar net iets te weinig zélf met de operaties beziggehouden.”
Toch omschrijft de headhunter hem als „de juiste man” om ABN Amro te leiden. „Enthoven heeft de bankwereld in zijn volle breedte meegemaakt, hij is de hoogste Nederlander die er ooit is geweest bij JPMorgan.”
Enthoven gaat aan de slag voor het salaris van Officier van Justitie (rond de 90.000 euro bruto per jaar) en ziet af van bonussen en commissarisvergoedingen.
@@
De onderstaande column hield ik met grote instemming een vriendin voor en zij wilde prompt scheiden ! Maar dat zal eerder door pms komen.
donderdag 23 oktober 2008 door frits abrahams
Het oog van den man moet schitteren…
Ooit waren er tijden dat de vrouw haar plaats wist, dat er niet gezeurd werd over ongelijke kansen en glazen plafonds, dat je als heer van de schepping geen tijd hoefde te verdoen met jezelf te rechtvaardigen.
En, heren, ik wil het zout niet nóg dieper onze wonden inwrijven, maar hoe kort geleden is dit alles! Sommigen van ons hebben ouders die het nog meegemaakt hebben.
Een lezeres stuurde me een kopie toe van een uitgave van De Bijenkorf voor bruidsparen. Het tijdstip van publicatie schat ze in de periode tussen 1920 en 1930, een aannemelijke veronderstelling, gelet op taalgebruik en argumentatie. Het betreft drie teksten, respectievelijk getiteld ‘Gelukswaarborgen’, ‘De huwelijksmorgen’ en ‘De liefde in het huwelijk’.
Het begin van ‘Gelukswaarborgen’ is meteen raak: „Geen beter waarborg voor het geluk in het gezin dan het goede karakter der huisvrouw. Iemand heeft eens gezegd: ‘De vrouw met een goed karakter is voor haar man eene gouden kroon; zij verbant uit huis alle beslommeringen en zorgen’.” Wij kunnen hieraan toevoegen: „Het geluk wordt alleen verworven door voortdurende inspanning en stille offers.”
Wie moest dat allemaal opbrengen?
In de eerste plaats de vrouw, uiteraard. Als zij zich maar beheerste, was er niets aan de hand. „Daarom, waakt over uw tong, dat gij uw echtgenoot geen hard en scherp antwoord geeft, zelfs niet in onaangename oogenblikken of drift. (…) Wees er diep van overtuigd, dat de heilige liefde der vrouw het leven van den man veraangenaamt en hem in zijn huis doet blijven. Het oog van den man moet schitteren, wanneer hij uit de verte zijne woning ziet.”
Helaas, reeds in de jaren twintig was er voor het oog van den man lang niet altijd reden om te schitteren. Een van zijn zwakste kanten was toen al zijn ‘stijfhoofdigheid’ en je had vrouwen die daarop reageerden met ‘hardnekkig stilzwijgen’ of, nog erger, ‘tegenspreken’. Fout! „Hoe wordt de man zodoende de straat opgejaagd, naar sociëteit of kroeg.”
Mokken, in verwijten losbarsten, het was voor de vrouw allemaal uit den boze. „Niet minder onaangename verschijning is de eigendunkelijke heerscheres, voor wier wil alles moet buigen. Als de man niet altijd toegeeft, komt er een hel in huis.”
De vrouw kon niet ver genoeg gaan in ‘het vergeten van zichzelve’, zelfs als haar man een ‘dronkaard’ en ‘verkwister’ was, moest zij zich ‘kalmte opleggen’. Want: „De godin van het huis - dat moet gij zijn, o bruid! Dan zult gij door uw tooverstaf geluk en zonneschijn in uw huis weten te brengen.”
En als nu toch bleek dat het tussen man en vrouw geen ‘ware liefde’ was - wat dan? Scheiden? Welnee. Onze brochureschrijver wist het beter gemaakt: „Dan kan toch nog na het huwelijk de liefde geboren worden; als dit gebeurt, dan is dit te danken aan de jonge vrouw. Zij kan haar man winnen.”
Een goede vrouw lukte dat altijd. „Welnu, als dan de vrouw maar waarlijk liefheeft, dan behoeft zij niet te wanhopen, dan zal het hart van haar man zich wel openen.”
Ik moet helaas ophouden met citeren, want ik hoor mokkende geluiden achter mij. Mijn eigendunkelijke heerscheres eist mij weer op met haar tooverstaf.
@@
U krijgt "levenslang"
werk.
@@
Wereldvreemde be wind personen
‘De visserij verdient een stabiele toekomst.’
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een mededeling ben tegengekomen waar zo weinig tegen viel in te brengen. Het was wat mij betreft ook veruit het meest representatieve zinnetje uit de Troonrede van 2008. Ik vond de eerste drie zinnen en die over de jeugd het meest representatief.
Goede tweede in de categorie was natuurlijk deze: ‘Er komt een subsidieregeling voor de aanschaf van warmtepompen en zonneboilers.’ Maar ik bleef aarzelen tussen deze, en nog een andere die er mocht wezen: ‘Om sneller passende hulp te verlenen, wordt de Verwijsindex Risicojongeren geïntroduceerd.’
Zullen we ze ex aequo op twee en drie zetten?
Dan is vier uiteraard de volgende: ‘De regering wil een bloeiende kunst en cultuur stimuleren en alle jongeren vroeg daarmee in aanraking brengen.’
Geen podiumplaats voor Plasterk, maar je moet toegeven dat de boodschap (met dat vroeg en daarmee in die volgorde) ook wel heel krikkemikkig was geformuleerd. Beatrix struikelde er bijna over, ofschoon nog niet zo hoorbaar als een paar alinea’s eerder, toen ze ronduit had gehakkeld over deze:
‘Het vergroten van zelfredzaamheid van burgers en bedrijven bij crisis en rampen krijgt bijzondere aandacht.’
Het was om precies te zijn de achtste hakkel die ze zich in de drie kwartier spreektijd moest laten welgevallen – een zeldzaamheid, want meestal leest ze foutloos.
‘Dat mens is natuurlijk ziek’, riep iemand die ik bij me thuis voor de plechtigheid had uitgenodigd. Al te familiair misschien tegenover een vorstin, maar goedbedoeld, zoals het cabaretliedje Arme Ouwe indertijd goedbedoeld was. En ’t klonk in zekere zin vooral ook verontwaardigd, alsof mijn gast eigenlijk had willen vragen: welke onbehouwen vlegel heeft Hare Majesteit de Koningin durven opschepen met louter gemeenplaatsen in het verschrikkelijkste soort Tante Betje Nederlands?
Dat vroeg hij tenslotte ook. Spreekster was intussen toe aan de volgende twee zinnen: ‘Goede taalbeheersing is een basisvoorwaarde om in onze maatschappij te kunnen meedoen. De regering vergroot de mogelijkheden voor het werven van taalcoaches.’
Je moet als schrijver van zulke wijsheden en halve voornemens toch lef hebben om in een staatsstuk dat straks Geschiedenis moet worden, te schoolmeesteren over taalbeheersing en de wenselijkheid van ‘taalcoaches’, als je het zelf voortdurend over kolitiekoord hebt wanneer je co-a-li-tie-ak-koord bedoelt.
Balkenende, wie anders.
‘Fragiele staten’, schreef hij voor Trix op, ‘hebben grote moeite de millenniumontwikkelingsdoelen te halen. Juist daarom investeert de regering extra in deze landen. Ook wil zij de vrijheid van meningsuiting, de mediadiversiteit en de vrijheid van godsdienst in de wereld bevorderen. Er worden meer middelen toegevoegd aan het mensenrechtenfonds.’
Nog praatjes ook: gidslanditis.
Ik ben altijd dol geweest op Troonredes. Er is een boek (uitgegeven in 1964, toen de staatsdrukkerij haar 150-jarig bestaan vierde) waarin ze – inclusief ‘inhuldigingsredes’ – zijn verzameld van 1814 tot 1963; die van daarna heb ik elk jaar trouw uitgeknipt en in mapjes bewaard. Er zitten hilarische tussen, en aandoenlijke. Onvoorstelbaar saaie en niet onaardige. Heel luie (19de-eeuwse vorsten spraken vaak drie of vier minuten, en dan mochten de afgevaardigden alweer naar huis) en redes die niet ophielden, en waarbij talloze toehoorders in slaap moeten zijn gevallen.
Na WO II schreef Drees de correctste, De Quay de sufste, Den Uyl de parmantigste en Kok de meest onttoverde. Maar van de 194 die ik kan overzien zijn die van Balkenende onbetwist de leegste, de nietszeggendste, en vanwege het toontje van de christelijke hoofdonderwijzer die vanachter het kamerorgel de kinderen op hun plichten wijst, ook de irritantste. ‘Wie kan, moet meedoen’, las Beatrix uit zijn tekst voor. Dat was het moment waarop wij op schoolreisjes in de achterste rij altijd linksaf sloegen als de meester naar rechts ging.
Maar de visserij verdient een stabiele toekomst.
@@
Ook Nico Dijkshoorn schrijft weer een goede:
Paul verdient het.
Paul de Leeuw denkt na over een eigen tijdschrift, met de verrassende titel Paul. Dat had ik origineler verwacht. De Benno zou heel mooi zijn geweest. Vernoemd naar mijn dwergreiger die vorig jaar, op jacht naar roodbaars, in volle vaart tegen het raam van een viswinkel vloog. Hij zou hem ook De Beste kunnen noemen.
Want dat is Paul namelijk. De Beste. Vindt hij zelf. En wat doen mensen die zichzelf het beste vinden? Die maken uiteindelijk allemaal een tijdschrift met hun eigen naam er op.
Ultieme ijdelheid
Het is de ultieme ijdelheid. Linda de Mol legt nu al jaren uit dat ze gewoon een leuk wijf uit Hilversum is, die ook maar gewoon haar kont afveegt. Waarschijnlijk niet met haar eigen tijdschrift.
Een rare paradox is het, een tijdschrift op de markt brengen om je gewoonheid met miljoenen vrouwen te delen. Dat riekt naar Oprah Winfrey, die zich zelfs met tipex zou laten injecteren om de blankste negerin van Amerika te blijven.
Bij Paul ligt dat heel anders. Die vindt zichzelf helemaal niet gewoon. Een door god zelf gebakken geschenk, zo moeten wij hem zien. God kneedde eerst lusteloos wat half achterlijke gewone mensen - dat zijn wij - en ging er eens echt goed voor zitten toen hij Paul de Leeuw schiep. Dat moest gods ultieme mens worden. Paul zelf vindt dat hij heel goed is gelukt.
Salaris
Tijdens een omroepcongres in Bussum nam hij, toen er werd gediscussieerd over de hoogte van het salaris, verschillende keren het woord. Ik zal het even kort voor u samenvatten. Paul is het geld meer dan waard. Hij is uniek. Hij schenkt ons levensvreugde.
Paul kan goed presenteren. Andere mensen niet. Wij moeten heel erg blij zijn met Paul. Hij bezit een uniek talent en eigenlijk hebben we met een paar miljoen per jaar een koopje aan hem. En oh ja, of we ook allemaal naar zijn film gaan. Daarin speelt Paul de hele film een gekke Paul. Ook niemand speelt beter een gekke Paul dan Paul de Leeuw zelf.
Hopjesvla
Waar het op neerkomt is dat Paul de Leeuw het presenteren van een televisieprogramma een prestatie vindt die ongeveer 1000 keer hoger moet worden gehonoreerd dan, ik zeg maar wat, een hele goede ziekenverzorgster. Hele goede brandweermannen, fijn dat ze er zijn, maar een brandend huis in wandelen en vier kinderen redden, dat is natuurlijk niet te vergelijken met wat Paul allemaal doet. Hij ligt bijvoorbeeld in een zwembroek midden in de hopjesvla.
Misschien heeft Paul wel gelijk. Je haar scheef over je hoofd kammen, een bromfietshelm onder je arm doen en met een hangende bek aan je kruis gaan staan krabben, niet iedereen kan dat. Ik wil dat hier wel toegeven: niemand doet dat beter dan Paul de Leeuw.
Wij, talentloze harde werkers, doen dat ergens op een verjaardag, tussen de schuifdeuren en dan pist tante Annie één keer per jaar in haar broek van het lachen. Paul durft het op een podium te doen en moet daar dus rijkelijk voor worden beloond.
Gouden koets
Dat tijdschrift is eigenlijk een heel normale ontwikkeling. Kwestie van doorgroeien. Nu een tijdschrift, volgend jaar een eigen gouden koets en het jaar daarna wil Paul de provincie Drenthe als oprijlaan. Omdat hij het verdient.
Maar zover is het nog niet. Eerst maar eens wachten op dat mieterse tijdschrift. Woordvoerder Martijn van Schieveen, van Pauls bedrijf EVA Media, vindt het een 'ontzettend interessante gedachte.' Snap ik wel. Dat is een beetje de makke van deze zonnegod in opleiding. Hij heeft iets te veel mensen om zich heen die hem dag en nacht vertellen dat hij iedere cent waard is.
De Paul is nog maar een werktitel. Het tijdschrift zal waarschijnlijk 'Haha, Rijk Door Jou, Domme Klootzak' gaan heten.
Zie je toch het verschil tussen Nico Dijkshoorn, Youp van t Hek en Blokker. De slotzin is niet goed genoeg van Nico, die had hij beter weg kunnen laten of iets als "paus de geldleeuw" kunnen bedenken. En 1 van de eerste zinnen: Linda is een leuk wijf, die. Nico, het is "het leuke wijf, dat". Als ezelsbruggetje, het meisje, dat, dubbel t en "de jongen, die," dubbel e. Maar ja, het is wel de linda, die haar kont afveegt. Verder een prima column.
http://verschrijveres.blogspot.com/2008/
