https://nl.wikipedia.org/wiki/Venus_(planeet)
De atmosfeer van Venus is zeer dicht en bestaat voor het overgrote deel (96%) uit koolstofdioxide, wat het broeikaseffect, dat door het wolkendek wordt veroorzaakt, verder versterkt. De hoge druk (ruim 90 bar, dus ruim 90 keer de luchtdruk op aarde), de hoge temperatuur en de koolstofdioxideconcentratie maken iedere ons bekende vorm van leven op Venus onmogelijk. Er is overigens wel gespeculeerd over de mogelijkheid van leven op Venus.
Sinds eind jaren 50 van de 20e eeuw is duidelijk dat er op Venus een extreem klimaat heerst met een temperatuur van rond de 500 °C, veroorzaakt door een uit de hand gelopen broeikaseffect. Samen met een luchtdruk aan de oppervlakte van 90 bar, wordt leven uitgesloten geacht.
Heer lijk anal yse
Merkwaardig zijn de midden op de trottoirs geplaatste borden in oost-berlijn, 1978, waarop staat te lezen dat de bevolking van de DDR in eeuwige vriendschap leeft met de Unie van de Socialistische Sovjet Republieken; een beetje vale borden, soms met een moedeloze rode vlag erbij. Een vertaling van de tekst staat er in het russisch onder.
De mensen lopen er voorbij zonder het te lezen, want ze weten het natuurlijk al lang, van die vriendschap. Nooit zie je een autochtoon blij verrast stilstaan om de tekst in zich op te nemen: dit had hij nu altijd al vermoed, maar nu kreeg hij dan eindelijk zekerheid. Ook een groep russen, die door de stad wordt rondgeleid, loopt langs die borden met onveranderde gelaatsuitdrukking. Ze vallen niet, zoals je half verwacht, schreiend van blijdschap de eerste de beste DDR-burger om de hals om de geproclameerde vriendschap te bezegelen met handig uit de zak gewipte flessen wodka.
Het lijkt eerder of zij zich voor die borden generen en dat valt te begrijpen: hoe je het ook bekijkt, er valt geen reden te bedenken om zulke borden te rechtvaardigen. Het zou kunnen zijn dat de vriendschap in het geheel niet bestaat en daarom de mensen aangepraat moet worden. Maar dan is zo'n bord juist een onnodige en daarom negatief werkende onderstreping van dit gebrek aan vriendschap. Zou echter die warme vriendschap in ieders hart verankerd liggen, dan is zo'n bord pas goed overbodig. De enige conclusie kan zijn dat die borden er alleen staan tot algemeen vermaak.
Er reed mij trouwens eens in Brabant een bestelwagen voorbij van een tv-reparateur die op de zijkanten van zijn bedrijfsvoertuig had geschilderd: "op weg naar een tevreden klant." Dan stel je je een klant voor die tevreden naast zijn defecte toestel zit, en dat kan niet, zo iemand is juist ontevreden. Waarschijnlijk bedoelde de man: ik laat na mijn werkzaamheden een tevreden klant achter. En ook dat moet dan nog maar afgewacht worden. Ik zie zulke teksten niet graag, ik blijf met zoiets de hele dag bezig, dat maalt door mijn hoofd, en ik moet zelfs de neiging onderdrukken bij zo'n man aan te bellen om eens rustig een diepgaand, of desnoods een heftig en tot klappen leidend gesprek over teksten en taal te voeren.
De mensen lopen er voorbij zonder het te lezen, want ze weten het natuurlijk al lang, van die vriendschap. Nooit zie je een autochtoon blij verrast stilstaan om de tekst in zich op te nemen: dit had hij nu altijd al vermoed, maar nu kreeg hij dan eindelijk zekerheid. Ook een groep russen, die door de stad wordt rondgeleid, loopt langs die borden met onveranderde gelaatsuitdrukking. Ze vallen niet, zoals je half verwacht, schreiend van blijdschap de eerste de beste DDR-burger om de hals om de geproclameerde vriendschap te bezegelen met handig uit de zak gewipte flessen wodka.
Het lijkt eerder of zij zich voor die borden generen en dat valt te begrijpen: hoe je het ook bekijkt, er valt geen reden te bedenken om zulke borden te rechtvaardigen. Het zou kunnen zijn dat de vriendschap in het geheel niet bestaat en daarom de mensen aangepraat moet worden. Maar dan is zo'n bord juist een onnodige en daarom negatief werkende onderstreping van dit gebrek aan vriendschap. Zou echter die warme vriendschap in ieders hart verankerd liggen, dan is zo'n bord pas goed overbodig. De enige conclusie kan zijn dat die borden er alleen staan tot algemeen vermaak.
Er reed mij trouwens eens in Brabant een bestelwagen voorbij van een tv-reparateur die op de zijkanten van zijn bedrijfsvoertuig had geschilderd: "op weg naar een tevreden klant." Dan stel je je een klant voor die tevreden naast zijn defecte toestel zit, en dat kan niet, zo iemand is juist ontevreden. Waarschijnlijk bedoelde de man: ik laat na mijn werkzaamheden een tevreden klant achter. En ook dat moet dan nog maar afgewacht worden. Ik zie zulke teksten niet graag, ik blijf met zoiets de hele dag bezig, dat maalt door mijn hoofd, en ik moet zelfs de neiging onderdrukken bij zo'n man aan te bellen om eens rustig een diepgaand, of desnoods een heftig en tot klappen leidend gesprek over teksten en taal te voeren.
Ach, laat me nou toch met rust
Er zat geen lijn in zijn leven. Het was ijsschotsen lopen zonder uitzicht op een andere oever. Toch, zwaartillend was hij niet, hij zag daar ook geen reden voor. Hij accepteerde wat op hem afkwam als behorend tot de gegevens van een leven dat als belangrijkste momenten alleen de geboorte en de dood te bieden had. Zijn geboorte had hij niet bewust meegemaakt en hij was er zeker van dat hij ook zijn dood niet bewust zou meemaken.
Beeld en vorm, dat is emotie. En goede beslissingen nemen we op basis van rationele overwegingen. Verkiezingsprogramma’s, plannen, cijfers, dat is waar het om gaat. Filosoof en hersenwetenschapper Joshua Greene kwam erachter dat iedere beslissing in essentie emotioneel is. Ook rationele argumenten worden gewogen door de emotie-centra in het brein. Zonder emotionele waarde tellen ze niet mee. Veel succes met al die inhoud.
Veel zorgelijker is de achterliggende ideologie: emotie is fout, onderbuikgevoelens zijn voor de lagere diersoorten. Het is juist precies andersom: pure ratio leidt tot moreel verwerpelijk gedrag. Neuroloog Damasio keek naar patiënten bij wie de emotie-centra in het brein waren beschadigd. Zij beredeneerden alles rationeel. Het IQ leed daar niet onder, maar het dagelijks leven des te meer. Hoe nog onderscheid te maken tussen vlees of vis vanavond? Maar belangrijker, hij liet zijn patiënten ook lastige morele beslissingen nemen: offer ik het leven van een onschuldige voorbijganger op om het leven van vijf mensen in een gevaarlijke situatie te redden? Voor die patiënten een simpele rekensom: één dode is minder dan vijf, dus doen. Voor ons normale – emotionele en dus morele – wezens een heel andere afweging: wat voelt goed?
De ratio is amoreel. En daarmee ongeschikt om ons gedrag te bepalen. Al te ver doorgevoerde ratio leidt tot bureaucratie, totalitaire systemen, en instituten waar menselijke waarden worden gemangeld.
"Welnee,het maakt niets uit."Ik beschouwde mezelf als een zondagskind en niets kon een zondagskind van zijn stuk brengen-dat was mijn geheim. Een zondagskind stond open voor alles wat hem aan kwam waaien, het prettige, het beroerde en het deed er zijn voordeel of nadeel mee.
Het leven als man alleen bleek precies te zijn als ik me had voorgesteld. De enige verantwoordelijkheid die je had te dragen was die tegenover jezelf en zoals ik altijd al had verwacht bleek die licht te dragen voor een tot in het diepst van zijn wezen oppervlakkig persoon als ik ben.
In zulke twijfels verkeer ik veel met op de achtergrond mijn overtuiging dat het er allemaal niet zoveel toe doet of misschien juist heel veel toe doet maar dat je je beslissingen niet onder controle hebt en dat het niet zoveel zin heeft om elke stap die je doet met al zijn mogelijke effecten van te voren te berekenen. Ik geloof niet dar er een plan is in het leven. Er is je geboorte en er is je dood en in de tussentijd scharrel je wat rond.
En wat ik niet merkte bestond niet, hoopte ik altijd.
Ik ben nog lang genoeg dood.
Hoe diep de depressie ook is, alles verandert.
Carpe noctem, pluk de nacht
Lees nu een mooi boek, finale kwijting, van hans dorrestijn. Hieronder een goed verhaal, hij had een agressieve kwade schoonvader, waarvoor hij, zijn broer en moeder bang waren (ook goede beschrijvingen van zijn laffe moeder die hem nooit verdedigde en nooit voor hem opkwam) :
"Had noch mijn broer, noch mijn moeder, noch ik iets misdreven dan was een kwade binnenkomst van mijn schoonvader na zijn werk moeilijk, maar daar verzon hij een slimme list op, een truc van een meesterbrein. Als we hem allemaal op uiterst vriendelijke wijze welkom hadden geheten, liep hij zonder onze groet te beantwoorden door naar de gang om zijn regenjas en hoed op te hangen. Teruggekomen in de kamer brulde hij dan: "Waarom groeten jullie niet !" Het hielp weinig dat wij hem bijna huilend en om het hardst verzekerden dat we beslist wel hadden gegroet. Het was zijn oorlogsverklaring. Deze list maakte zoveel indruk op me dat ik later een variant toepaste op een van de vele domme honden die mijn vriend Helmut Bremzout heeft versleten, zonder uitzondering nogal slome golden retrievers. Ik had een hekel aan ze omdat ze in weerwil van hun suffe aard enorm agressief tegen je tekeer gingen als je aanbelde, dus nam ik wraak door als het beest zoet in de mand lag en met schuin gehouden kop verwachtingsvol naar je opkeek opeens het bevel te snauwen: "Ga in je mand !" De verwarring die er dan in het dier ontstond deed me veel goed.
@@
Alle problemen in de wereld komen voort uit een gebrek aan liefde, zorg of respect.
Alle persoonlijke problemen komen voort uit een gebrek aan (zelf)liefde, (zelf)zorg of (zelf)respect.
En wat is dit een nare prestatie efficiency bedrijfsconcurrentiecultuur tijd. De (nederlandse/westerse) mens dient alleen nog maar mammon. Ik denk maar vaak dat we nog lang genoeg dood zijn en dat het beter is in dit korte leven positief proberen te zijn en te blijven. Niet het schijnoptimisme en de enge valse lach van rechtse vingers aflikkende vacant rutte. Het is geen sinecure om te vermijden dat je zelf in de hufter val trapt.
De heer Vandermeersch, hoofdredacteur van de nrc, wil zo graag een regering, zelfs liever een pvv regering.
O de verzuchting om mijn medemenschen
die altijd weer met stumperig aangeleerd
overwichtveinzen moeten geregeerd
en zulks ook zelf het liefste wenschen.
Wie ben jij, wie is zij om te weten of, erger nog, te bepalen wat goed en slecht is. Niemand weet dat. Gevaarlijk veronderstelde "superieuriteit". Mensen die je hinderen, die vervelend, onbegrijpelijk en moeilijk doen, die moet je uit de weg gaan, anders kom je ze overal tegen.
Anarchie is het streven naar een geweldloze situatie of samenleving waarin mensen zonder macht of autoriteit leven. Het is de verzameling denkwijzen die terug te brengen is tot de gedachte dat een individu op geen enkele manier een ondergeschiktheid áán of vàn iets of iemand erkent.
Rob Wijnberg: hypocrisis
I'm a drifter
terry callier, and some stranger is gonna lower me down,
(in the grave. een andere zin uit dit mooie lied van 1965: i made love to the poor and pretty, thought myself kind of witty and smart, 1965)
"Welnee,het maakt niets uit."Ik beschouwde mezelf als een zondagskind en niets kon een zondagskind van zijn stuk brengen-dat was mijn geheim. Een zondagskind stond open voor alles wat hem aan kwam waaien, het prettige, het beroerde en het deed er zijn voordeel of nadeel mee.
Het leven als man alleen bleek precies te zijn als ik me had voorgesteld. De enige verantwoordelijkheid die je had te dragen was die tegenover jezelf en zoals ik altijd al had verwacht bleek die licht te dragen voor een tot in het diepst van zijn wezen oppervlakkig persoon als ik ben.
In zulke twijfels verkeer ik veel met op de achtergrond mijn overtuiging dat het er allemaal niet zoveel toe doet of misschien juist heel veel toe doet maar dat je je beslissingen niet onder controle hebt en dat het niet zoveel zin heeft om elke stap die je doet met al zijn mogelijke effecten van te voren te berekenen. Ik geloof niet dar er een plan is in het leven. Er is je geboorte en er is je dood en in de tussentijd scharrel je wat rond.
En wat ik niet merkte bestond niet, hoopte ik altijd.
Ik ben nog lang genoeg dood.
Hoe diep de depressie ook is, alles verandert.
Carpe noctem, pluk de nacht
Lees nu een mooi boek, finale kwijting, van hans dorrestijn. Hieronder een goed verhaal, hij had een agressieve kwade schoonvader, waarvoor hij, zijn broer en moeder bang waren (ook goede beschrijvingen van zijn laffe moeder die hem nooit verdedigde en nooit voor hem opkwam) :
"Had noch mijn broer, noch mijn moeder, noch ik iets misdreven dan was een kwade binnenkomst van mijn schoonvader na zijn werk moeilijk, maar daar verzon hij een slimme list op, een truc van een meesterbrein. Als we hem allemaal op uiterst vriendelijke wijze welkom hadden geheten, liep hij zonder onze groet te beantwoorden door naar de gang om zijn regenjas en hoed op te hangen. Teruggekomen in de kamer brulde hij dan: "Waarom groeten jullie niet !" Het hielp weinig dat wij hem bijna huilend en om het hardst verzekerden dat we beslist wel hadden gegroet. Het was zijn oorlogsverklaring. Deze list maakte zoveel indruk op me dat ik later een variant toepaste op een van de vele domme honden die mijn vriend Helmut Bremzout heeft versleten, zonder uitzondering nogal slome golden retrievers. Ik had een hekel aan ze omdat ze in weerwil van hun suffe aard enorm agressief tegen je tekeer gingen als je aanbelde, dus nam ik wraak door als het beest zoet in de mand lag en met schuin gehouden kop verwachtingsvol naar je opkeek opeens het bevel te snauwen: "Ga in je mand !" De verwarring die er dan in het dier ontstond deed me veel goed.
@@
Alle problemen in de wereld komen voort uit een gebrek aan liefde, zorg of respect.
Alle persoonlijke problemen komen voort uit een gebrek aan (zelf)liefde, (zelf)zorg of (zelf)respect.
En wat is dit een nare prestatie efficiency bedrijfsconcurrentiecultuur tijd. De (nederlandse/westerse) mens dient alleen nog maar mammon. Ik denk maar vaak dat we nog lang genoeg dood zijn en dat het beter is in dit korte leven positief proberen te zijn en te blijven. Niet het schijnoptimisme en de enge valse lach van rechtse vingers aflikkende vacant rutte. Het is geen sinecure om te vermijden dat je zelf in de hufter val trapt.
De heer Vandermeersch, hoofdredacteur van de nrc, wil zo graag een regering, zelfs liever een pvv regering.
O de verzuchting om mijn medemenschen
die altijd weer met stumperig aangeleerd
overwichtveinzen moeten geregeerd
en zulks ook zelf het liefste wenschen.
Wie ben jij, wie is zij om te weten of, erger nog, te bepalen wat goed en slecht is. Niemand weet dat. Gevaarlijk veronderstelde "superieuriteit". Mensen die je hinderen, die vervelend, onbegrijpelijk en moeilijk doen, die moet je uit de weg gaan, anders kom je ze overal tegen.
Anarchie is het streven naar een geweldloze situatie of samenleving waarin mensen zonder macht of autoriteit leven. Het is de verzameling denkwijzen die terug te brengen is tot de gedachte dat een individu op geen enkele manier een ondergeschiktheid áán of vàn iets of iemand erkent.
Rob Wijnberg: hypocrisis
Als uw huis in de fik staat, zou u dan een pyromaan bellen om te komen blussen?
Nou?
Wáárom, is dan de vraag, laten we de financiële crisis oplossen door de directe aanstichters ervan? Te beginnen bij Henry Paulson: lobbyde twintig jaar voor de totale deregulering van de financiële markten, vergaarde als topman van zakenbank Goldman Sachs een kapitaal van 700 miljoen dollar met de verkoop van risicovolle leningen, speculeerde met dat geld op de wanbetaling van diezelfde leningen, werd vervolgens aangesteld als de Amerikaanse minister van Financiën, liet eerst Goldman Sachs’ grootste concurrent Lehman Brothers opzettelijk failliet gaan en deelde tot slot gratis en voor niks 700 miljard dollar aan belastinggeld uit aan de sector die hij zelf om zeep hielp. Hij geeft nu les in bestuurskunde.
Paulson werd opgevolgd door Timothy Geithner: de man die in 2004 als toezichthouder talloze waarschuwingen over de crisis in de Amerikaanse huizenmarkt afwimpelde als „ongeloofwaardig”, die in 2007 als president van de Federal Reserve Bank New York lobbyde voor de verlaging van het vereiste reservekapitaal van banken, die ruim 35.000 dollar aan inkomstenbelasting ontdook en die in 2009 als minister van Financiën nog eens 350 miljard aan andermans belastingcenten uitdeelde aan bankiers, met wie hij volgens The New York Times zo innig bevriend was dat hij er „geregeld thuis kwam eten”.
Hij zit nog steeds op zijn post.
En wie werd in 2010 in Nederland uitverkoren om „orde op zaken” te stellen? Juist: de partij van liberalisering, deregulering en de minimale staat, die miljoenenbonussen ‘marktconforme salarissen’ noemt, die vergeten is het woord ‘banken’ op te nemen in zijn laatste verkiezingsprogramma en die zo heilig gelooft in de vrije markt dat ze nog geen jaar geleden een verbod op investeringen in clusterbommen wegstemde omdat „het niet aan de overheid is om beleggingsadvies te geven”.
Als ik dan zo vrij mag zijn een beleggingstip te geven: verkoop onmiddellijk uw goud en steek alles in pure hypocrisie. De prijs is laag, het aanbod hoog en de vraag kennelijk onverzadigbaar.
Hinkelbaan naar de vergetelheid (de dood)
in Barcelona
Nou?
Wáárom, is dan de vraag, laten we de financiële crisis oplossen door de directe aanstichters ervan? Te beginnen bij Henry Paulson: lobbyde twintig jaar voor de totale deregulering van de financiële markten, vergaarde als topman van zakenbank Goldman Sachs een kapitaal van 700 miljoen dollar met de verkoop van risicovolle leningen, speculeerde met dat geld op de wanbetaling van diezelfde leningen, werd vervolgens aangesteld als de Amerikaanse minister van Financiën, liet eerst Goldman Sachs’ grootste concurrent Lehman Brothers opzettelijk failliet gaan en deelde tot slot gratis en voor niks 700 miljard dollar aan belastinggeld uit aan de sector die hij zelf om zeep hielp. Hij geeft nu les in bestuurskunde.
Paulson werd opgevolgd door Timothy Geithner: de man die in 2004 als toezichthouder talloze waarschuwingen over de crisis in de Amerikaanse huizenmarkt afwimpelde als „ongeloofwaardig”, die in 2007 als president van de Federal Reserve Bank New York lobbyde voor de verlaging van het vereiste reservekapitaal van banken, die ruim 35.000 dollar aan inkomstenbelasting ontdook en die in 2009 als minister van Financiën nog eens 350 miljard aan andermans belastingcenten uitdeelde aan bankiers, met wie hij volgens The New York Times zo innig bevriend was dat hij er „geregeld thuis kwam eten”.
Hij zit nog steeds op zijn post.
En wie werd in 2010 in Nederland uitverkoren om „orde op zaken” te stellen? Juist: de partij van liberalisering, deregulering en de minimale staat, die miljoenenbonussen ‘marktconforme salarissen’ noemt, die vergeten is het woord ‘banken’ op te nemen in zijn laatste verkiezingsprogramma en die zo heilig gelooft in de vrije markt dat ze nog geen jaar geleden een verbod op investeringen in clusterbommen wegstemde omdat „het niet aan de overheid is om beleggingsadvies te geven”.
Als ik dan zo vrij mag zijn een beleggingstip te geven: verkoop onmiddellijk uw goud en steek alles in pure hypocrisie. De prijs is laag, het aanbod hoog en de vraag kennelijk onverzadigbaar.
Hinkelbaan naar de vergetelheid (de dood)
in Barcelona
In de film "Der Untergang" wordt na een bombardement op Berlijn verteld dat "in Berlijn nu allemaal warenhuizen staan. Hier waren huizen en daar waren huizen!"
Goed verhaal van Christiaan Weijts; geeft in een paar pennestreken mijn grote onbehagen weer. Alleen die oproep tot verzet, het is nou eenmaal meelopen en ijdel mee kakelen van de bureaucraten.
Productie eenheid
Dus dit is hoe snoeien om te groeien eruit ziet.
In 2009 zorgde Geert Wilders voor woede omdat hij wilde berekenen hoeveel een immigrant kostte en wat hij opleverde. Waar haalde hij het gore lef vandaan! Mensen alleen beoordelen op hun economische waarde!
Inmiddels is Wilders’ redeneertrant volledig geaccepteerd regeringsbeleid. Sterker nog: het is er het fundament van. Die beschouwt dit kabinet als productie-eenheden die zijn te verdelen in winstgevend (auto- en huizenbezitters, CEO’s, wetenschappelijk onderzoekers op economisch nuttige terreinen) versus verlieslijdend (zieken, gehandicapten, buitenlanders, kunstenaars, gekken, bejaarden, studenten, fundamenteel wetenschappelijk onderzoekers, probleemkinderen…). Nederland als bedrijf, met het kabinet alleen nog als financieel-directeur, dat een klassiek marktliberalistisch model implementeert, de verlieslijdenden snoeit, die de winstgevenden belemmeren in hun groei.
Die ingreep garandeert een scherper contrast tussen een kleinere elite – die zich de duurdere concertkaartjes, privéziekenhuizen en dure opleidingen voor hun kinderen kunnen veroorloven – versus een middelmatige rest. Onder de bevolking groeien onvermijdelijk onvrede, afgunst, haat, criminaliteit en de hoeveelheid psychische en lichamelijke ‘klachten’. Dat alles mondt uit in een volstrekt voorspelbare volgende verkiezingsuitslag.
In de meeste gevallen komt die echter te laat. Veel kunstinstellingen en instituten voor fundamenteel wetenschappelijk onderzoek zijn immers gestaag opgebouwd, in decennia of zelfs eeuwen. Die kun je wel in één klap wegvagen, samen met hun basale infrastructuren, maar niet in een paar jaar weer opbouwen. Veel, veel, veel
erger is de geestelijke armoe en leegte van markkut rut en niet zien hoe de arme mensen kapot gemaakt worden in hol land door die goorste vvd hans dikke pens
moordenaar kutwiegel en dat andere schoftentuig en gespuis van de vvd, van greet
wilders tot dat lullige kutkeffertje thierry bidet of dat dikke schijtvarken steven van waayenberg, goor smerig schijtwijf zwijn.
Opmerkelijk is dat de heggenschaar in handen is van de kleinst mogelijke parlementaire meerderheid, gedoogsteund door de twee meest omstreden partijen, tegen de wil van de meeste gemeentebesturen en tegen de wil van een derde van de leden van één regeringspartij. Zoiets is in de geschiedenis van ons democratisch bestuur ongekend; het is verbluffend om er getuige van te zijn.
„De staat is geen geluksmachine”, stelt onze premier. Ergo: wie niet rendeert, profiteert, is een gelukszoeker die geëlimineerd moet worden, of een rendabeler plaats in de productieketen krijgt toegewezen. Tegen zo’n mensbeeld moeten we ons, met alle kracht die in ons is, verzetten.
een volk dat voor tirannen zwicht
zal meer dan lijf en goed verliezen,
dan dooft het licht...
Een mens dat voor geld, status of vermeende macht zwicht
zal meer dan alles verliezen,
dan dooft het licht.
Een mens dat voor (voor)oordelen zwicht,
zal meer dan lijf en goed verliezen
dan dooft het
Het grondbeginsel van democratie, tegenspraak, een andere mening kunnen en mogen hebben. Ingaan tegen het schofferen en onbehoorlijk behandelen van mensen of medewerkers vanwege geld, hierarchie, veronderstelde vermeende macht, het waanidee hebben dat je in een bepaalde positie benoemd bent.
En de waarheid geweld aan doen en de werkelijkheid verdraaien, als wij er maar goed vanaf komen.
Dus dit is hoe snoeien om te groeien eruit ziet.
In 2009 zorgde Geert Wilders voor woede omdat hij wilde berekenen hoeveel een immigrant kostte en wat hij opleverde. Waar haalde hij het gore lef vandaan! Mensen alleen beoordelen op hun economische waarde!
Inmiddels is Wilders’ redeneertrant volledig geaccepteerd regeringsbeleid. Sterker nog: het is er het fundament van. Die beschouwt dit kabinet als productie-eenheden die zijn te verdelen in winstgevend (auto- en huizenbezitters, CEO’s, wetenschappelijk onderzoekers op economisch nuttige terreinen) versus verlieslijdend (zieken, gehandicapten, buitenlanders, kunstenaars, gekken, bejaarden, studenten, fundamenteel wetenschappelijk onderzoekers, probleemkinderen…). Nederland als bedrijf, met het kabinet alleen nog als financieel-directeur, dat een klassiek marktliberalistisch model implementeert, de verlieslijdenden snoeit, die de winstgevenden belemmeren in hun groei.
Die ingreep garandeert een scherper contrast tussen een kleinere elite – die zich de duurdere concertkaartjes, privéziekenhuizen en dure opleidingen voor hun kinderen kunnen veroorloven – versus een middelmatige rest. Onder de bevolking groeien onvermijdelijk onvrede, afgunst, haat, criminaliteit en de hoeveelheid psychische en lichamelijke ‘klachten’. Dat alles mondt uit in een volstrekt voorspelbare volgende verkiezingsuitslag.
In de meeste gevallen komt die echter te laat. Veel kunstinstellingen en instituten voor fundamenteel wetenschappelijk onderzoek zijn immers gestaag opgebouwd, in decennia of zelfs eeuwen. Die kun je wel in één klap wegvagen, samen met hun basale infrastructuren, maar niet in een paar jaar weer opbouwen. Veel, veel, veel
erger is de geestelijke armoe en leegte van markkut rut en niet zien hoe de arme mensen kapot gemaakt worden in hol land door die goorste vvd hans dikke pens
moordenaar kutwiegel en dat andere schoftentuig en gespuis van de vvd, van greet
wilders tot dat lullige kutkeffertje thierry bidet of dat dikke schijtvarken steven van waayenberg, goor smerig schijtwijf zwijn.
Opmerkelijk is dat de heggenschaar in handen is van de kleinst mogelijke parlementaire meerderheid, gedoogsteund door de twee meest omstreden partijen, tegen de wil van de meeste gemeentebesturen en tegen de wil van een derde van de leden van één regeringspartij. Zoiets is in de geschiedenis van ons democratisch bestuur ongekend; het is verbluffend om er getuige van te zijn.
„De staat is geen geluksmachine”, stelt onze premier. Ergo: wie niet rendeert, profiteert, is een gelukszoeker die geëlimineerd moet worden, of een rendabeler plaats in de productieketen krijgt toegewezen. Tegen zo’n mensbeeld moeten we ons, met alle kracht die in ons is, verzetten.
Greet wilders, marka rutte en maxima verhagen, het domein voor valse nichtjes en achterbakse mietjes.
een volk dat voor tirannen zwicht
zal meer dan lijf en goed verliezen,
dan dooft het licht...
Een mens dat voor geld, status of vermeende macht zwicht
zal meer dan alles verliezen,
dan dooft het licht.
Een mens dat voor (voor)oordelen zwicht,
zal meer dan lijf en goed verliezen
dan dooft het
Het grondbeginsel van democratie, tegenspraak, een andere mening kunnen en mogen hebben. Ingaan tegen het schofferen en onbehoorlijk behandelen van mensen of medewerkers vanwege geld, hierarchie, veronderstelde vermeende macht, het waanidee hebben dat je in een bepaalde positie benoemd bent.
En de waarheid geweld aan doen en de werkelijkheid verdraaien, als wij er maar goed vanaf komen.
