Dit is dus echt gebeurd, ik zag in 2000, in de zomer, maria barnas de frederik hendrik laan oversteken,
net haar boek "de baadster" in de paagman, Den Haag, mooie boekhandel, gesigneerd, ik kende haar niet, nooit van gehoord, zij groette mij alsof ze me kende, ik groette hollands koud terug, vond haar heel knap, maar kende haar niet, "kende"wel een heel knappe duitse dame in karlsruhe, europese school, en pascale in bierges (agglomeratie bruxelles), die op haar leek, ook alledrie sterreteken maagd,
zij kende mij niet van gezicht maar als "DE vriend" van Hein Stobbelaar, zoon van een andere leraar Nederlands op de Europese scholen, haar fantasie was zo werkelijk geworden, ongelooflijk toch, ik herkende haar in 2010, ze schreef in de nrc en toen ik van afke stobbelaar gehoord had, “mooi meisje, ze zat ook hier in bergen op de europese school,” en mijn vader zei "blij dat haar vader mijn collega niet was", niet zo aardig, haar vader was een vrij vervaarlijke aanwezige figuur .... akelig verhaal over parkeerplek reserveren door zijn vrouw, de lieve volgzame moeder van maria barnas (die zichzelf wel eens duivelskind naar haar vader noemde) maar een klootzak reed over haar voeten heen vanwege een parkeerplaats, 1 parkeerplaats zo ver zijn we heen, ze kon nooit meer lopen. Maria Barnas schreef daar een gruwelijk en goed verhaal over (de ruimte die je inneemt). In 2010 ontmoette ik haar met een oudere man, waar ze voor droeg tijdens een literaire avond over moeder, deed ze erg goed met veel kracht en ingehouden elegante zachte passie, ook nog cabaretiere Sara Kroos daar gezien, knap, ze stootte me aan, vond me leuk, en Esther Gerritsen was er ook, leuk mee gepraat, toch maar 1 boek van haar gelezen, duif, dat ik goed vond.
Marieke Barnas probeerde me te helpen en liet me die avond even voelen dat ik erbij hoorde, terwijl ze niet de allerwarmste vrouw is, ze heeft ook dat dubbele, inderdaad die duivelse kant van dr vader en de lieve martelares van haar moeder (in negatieve zin slachtoffer, wat lijkt haar verhaal op dat van barbara, maria had een lieve knappe oude man, barbara niet )
Zo'n beklemmend dodelijk goed verhaal van Maria Barnas dat aan willem frederik hermans doet denken, maar nog iets klinischer, vervreemdender, naarder waardoor ik me akelig voel...hu, wat naar :
De ruimte die je inneemt
Maria Barnas
Lewis keek de hoeveelheid boodschappen in zijn winkelkarretje nog eens na en schatte de inhoud op een derde kubieke meter. De sinaasappels ergerden hem.
Hij was zich al een aantal dagen aan het voorbereiden op de komst van Emily. Emily hield van soja-burgers en witte wijn. Maar als verrassing had hij twee kleine fazanten besteld bij de jachtopziener van Dundas Estate.
Emily zou hooguit 1 kubieke meter in beslag nemen.
Emily was lid van The Mad Treehuggers. Ze liet zich in weekenden aan bomen ketenen en elke maand stelde ze het kappen van een oude eik een paar weken uit. Lewis moest niet beginnen over het feit dat die bomen uiteindelijk toch omgingen, daar kreeg Emily agressieve rode vlekken van in haar hals, alsof een verongelijkte stem zich dwars door de huid van haar keel een weg naar buiten forceerde.
Bomen namen sowieso teveel ruimte in beslag. Lewis begreep niet waarom bomen niet bij elkaar gezet konden werden, in een groot massief blok. Alle stammen tegen elkaar aan, de takken konden vast wel voor iets anders worden gebruikt. Met optimale bodemverzorging zouden ze genoeg voeding kunnen krijgen en de zuurstof uitstoot van een dertig vierkante meter klont boom zou evenredig zijn aan de zuurstof opbrengst van een enorm, dunbezaaid bos. De ruimte die dat zou opleveren legde een kortstondige kalmte in het hoofd van Lewis.
Hij had Emily ontmoet op een kunstbeurs in Londen. Ze stond er met haar koffers naar een perpetuum mobile van fietswielen te kijken. Hij had het kunstwerk nooit erg opwindend gevonden. Maar de kunstenaar verkocht goed, en het was eigenlijk het enige werk dat dit jaar belangstelling trok. Lewis zag door Emily wat er aan de fietswielen ontbrak: een vrouw die ernaar stond te kijken. Sindsdien ging het werk over van alles. Gemis, eenzaamheid, verlangen. Hij zag het allemaal in het lege, treurige werk en hij begon gedachten te formuleren over liefde.
De koffers van Emily irriteerden hem. Lewis had dertig vierkante meter gehuurd voor zijn stand, en Emily’s baggage nam er teveel van in beslag. Hij bood haar een drankje aan en liet haar koffers door zijn assistent naar de garderobe te brengen.
Emily had naar hem geglimlacht en hij had haar uitgenodigd voor een muziek uitvoering die later die avond zou plaatsvinden in de Royal Academy of Music. Lewis verwachtte er een rustig klassiek concert maar de avond bleek georganiseerd te zijn door Henrik Håkansson, een jonge Zweedse kunstenaar. Emily sprak lovend over zijn werk en Lewis bestudeerde het programma om later argeloos een detail over de kunstenaar te kunnen laten vallen.
Hij las:‘Håkansson uses the distinct cultural environment of the fair to facilitate the production of this off-site event, while also employing the format of performance and the scenario of filmmaking. A concert hall more regularly used for classical recitals is the site of a solo performance of a bird. In this synthetic environment a native British songbird becomes a fragile, exotic spectacle. The observation of nature results in the production of culture. The audience themselves become players and, in turn, the process of art-making becomes the subject of the piece.’
Lewis zag een dode tak op een podium waar een mus in werd gezet door een blond meisje dat teveel ruimte in haar jurk innam. Het kind keek bezorgd terwijl het de vogel enkele bevelen gaf. Het deed Lewis denken aan zijn moeder. Hij overwoog direct de zaal te verlaten maar Emily legde een hand op zijn arm, en daarnaast zou hij onmogelijk onopvallend de zaal kunnen verlaten omdat alles werd gefilmd. Drie cameraploegen registreerden het publiek en de bewegingloze mus in de dorre tak.
Het publiek wachtte op een geluid. Vier microfoons stonden gericht op de vogel die met zijn rug naar het publiek zat gekeerd. Emily giechelde, en mensen begonnen elkaar aan te kijken. ‘Een concert van afwachting’, fluisterde Emily in zijn oor. Ze zag er prachtig uit. Het haar strak naar achter gekamd en bij elkaar gebonden in een klein knotje en godzijdank geen sieraden.
Hij sloot zijn ogen maar opende ze al snel omdat zijn gedachten waarin hij probeerde te verdwijnen zijn moeder aan hem toonde. De vogel deed een poging te vliegen, maar kwam niet verder dan een ongelukkig sprongetje. De vleugels waren afgeknipt, en het dier viel met een plofje op het podium. Het was het eerste geluid dat het had geproduceerd en het ontlokte aan een enkeling in de zaal een aarzelend geklap.
Na afloop van de performance zei Lewis dat hij zich niet goed voelde, dat hij Emily graag mee uit had genomen voor een drankje maar dat hij zich helaas gedwongen zag naar huis te gaan. Tot zijn verbazing ging ze in op zijn uitnodiging hem te komen opzoeken in Edinburgh.
Dat was nu een week geleden, en Lewis had elke minuut van de dag gebruikt om zich voor te bereiden op haar bezoek.
De tafel was gedekt, vierkante borden op een vierkante tafel. Hij had met een lineaal de afstand tussen de borden en het bestek gemeten, zodat alles exact op de goede plek stond. De fazanten die hij eerst gegrild, lagen in dunne plakken in de oven, ze zouden geen enorme schaal in beslag hoeven nemen op tafel.
Op het aanrecht stond het nagerecht op kamertemperatuur te komen; sinaasappels doordrenkt in cognac. Hij had de vruchten gepeld en in kubussen gesneden. Ze hadden daarbij veel sap verloren maar hij had er wel een mooie kubus mee gebouwd van negen vruchten, die stond als een Donald Judd. Hij had zich geschoren, en voor de gelegenheid niet alleen zijn hoofdhaar maar ook het overtollige haar van zijn benen verwijderd. Zijn lichaamshaar vulde net twee handpalmen maar alle kleine beetjes telden.
Het stelde hem gerust dat Emily naar zijn huis toe kwam. Als hij haar had moeten treffen in de stad had hij haar misschien niet herkend. Hij had vooral gelet op hoe netjes ze in haar kleren paste. Haar slanke benen in een nauwsluitende rok. Er zou nog net een hand tussen haar huid en de stof hebben gepast. En toen hij de secure indeling van haar koffer had gezien toen ze die opende om er een jas uit te pakken, wist hij het zeker.
Lewis’ benen waren schraal en Emily was al 4 minuten te laat. Hij pakte de lineaal er nog eens bij en controleerde de afstand tussen het servies en het bestek. Tot zijn ontsteltenis zag hij een kreukel die Emily zou raken aan haar linkerknie. Net toen hij het strijkijzer uit de kast wilde pakken, hoorde hij de deur van een auto dichtslaan. Lewis hapte naar adem en spoedde zich naar het raam. Op straat, vlak voor zijn huis stond een vrouw naast een taxi. Ze betaalde de taxichauffeur en liep richting de trap die leidde naar Lewis’ voordeur.
Een vogel met stompjes van vleugels deed een poging te fladderen in zijn maag. Hij zag een vrouw de zoom van een hoepelrok optillen terwijl ze de trap op liep. Haar haren waren gekruld en stonden in een krans om haar hoofd. Grote armbanden rinkelden om haar pols. Lewis liet zich zakken op een stoel en poetste een vork toen de deurbel ging. Hij poetste een lepel toen de deurbel nog eens ging. En toen een aantal minuten later een nerveuze boodschap werd ingesproken op zijn antwoordapparaat streek hij ter hoogte van zijn knie een kreukel uit zijn leven.
@@@@
Nu ik daaraan terug denk, "de overheid" en de gewone echte wereld zijn bijna tegengesteld, hoewel er ook ambtenaren zijn die er doorheen proberen te breken.
