Hoopte op een laatste nacht Den Haag.....en toch ben ik niet ijdel en doorbrak ik gisteren door truffels Atlantis fysieke en psychische grenzen zonder iemand in gevaar te brengen, zo hard heb ik nog nooit gerend over het kruispunt Conradkade/Sportlaan/Kennedy laan....
en contact met de elementen, de dieren, bomen, weer en wind....een dag later voel ik me wel een oude 55 jarige met spierpijn und so weiter. Truffels zijn net zoals wiet een wonder.
Van alles een gevangenis maken, van voetbal, van paard rijden, van hard lopen, van schaatsen, van het kind zijn, van de basis school, van de school, van de universiteit,
een gevangenis van de gestoorde verrotte valse doodse bange laffe prestatie winst bedrijfsdode mammon geest, al het overheidsgeld wordt verdeeld door de vvd en cda aan bedrijven, NIET aan echte mensen !
dat gore ouwe meno pauze mammon kreng is (zowel symbolisch als in et echt) de moord op deze planeet
ja jongens en meisjes, jullie zullen toch echt je zelf moeten bevrijden van ijdelheid, hebzucht, egoïsme, narcisme, angst en lafheid in dienst van hiërarchische mammon
dat beschamende bange toneelspel van de smerige slachtofferige krengen
neelix: cherokee
zal de zee, de conradkade en knappe dames missen, verheug me op het nieuwe
toen astrid vertrok uit den haag, 2011, zo'n enorme plensbui die ons doorweekte voorbij kijkduin, net zoals penny lane invloed op et weer....of samenhang
remco campert: het verband tussen de dingen ben ik zelf
waarom laten we er zo'n ijdele egocentrische hebzuchtige mammon ouwe wijven stervende wereld van maken,
Zakenman en muis
De zomer was een beetje een slappe tijd. Het zakenleven maakte een verlepte indruk. Ik ging niet met vakantie. Wel bracht ik mijn openingsuren aanzienlijk terug. Soms bleven de rolluiken voor mijn winkel dagen achtereen gesloten. Achter die luiken deed ik vage pogingen om wat orde te scheppen in het magazijn. Ik begon aan een inventarislijst, maar gaf dat halverwege op, omdat me niet precies duidelijk was wat ik er wel of niet op moest zetten. Behoort een half af gedicht ook tot de inventaris?
Naar het zich laat aanzien en voelen is de zomer zo goed als voorbij.Soms kun je de herfst al ruiken. De bladeren van de kastanjeboom in de tuin achter de winkel verbruinen.Voor deze zelfstandige zonder personeel breekt weer een tijd van bedrijvigheid aan. Er zal aangepakt moeten worden, wil ik de zaak gaande houden. Een faillissement achter gesloten luiken en de geraniums ligt niet in mijn bedoeling.
Zoals ik al eerder vermeldde, heeft de Kamer van Koophandel mij, of ik wilde of niet, ingeschreven als lid. Dit zou allerlei voordelen hebben voor mij als eenmanszaak. Daar heb ik weinig van gemerkt. Tot nu toe is mijn lidmaatschap alleen een kostenpost. Maar van de week ontving ik een brief die ongetwijfeld een gevolg is van mijn lidmaatschap van de KvK. De brief is van Bloomberg Businessweek. Mijn ondernemershart klopte vol verwachting. ‘Dear Sir/Madam’, heft Bloomberg aan. Hij verkeert in het onzekere over mijn geslacht en laat, uiterst wel willend, de keuze aan mij over. Dan komt de zin die me deed stijgen in eigen aanzien en die ik nog nagloeiend van trots hier overschrijf: ‘You are among a select group of international business leaders who qualify for a very special offer from the new Bloomberg Businessweek.’ Dringt het tot u door? Zal ik het nog een keer overschrijven? Deze eenvoudige zzp’er maakt deel uit van een keurkorps van de internationale zakenwereld en is daar zelfs een leidende figuur in. Die Bloomberg weet waarover hij het heeft. Die kun je om een boodschap sturen. Enfin, hij kan niet stuk in mijn ogen. Eindelijk iemand die me op mijn juiste waarde schat. Het heel speciale aanbod houdt in dat ik me voor 73 euro op zijn blad kan abonneren. En alsof dat al niet genoeg is, geeft Bloomberg me ook nog een cadeau, gratis en voor niks. En wat is dat cadeau? ‘A FREE Travel Mouse!’
Daar heb ik nu altijd naar verlangd als ik in vreemde steden in eenzame hotelkamers zat. Geen muis in een kooitje, maar een vrije muis die van reizen houdt. Die altijd klaar staat met zijn knapzak om met mij te vertrekken naar onbekende oorden. Ik hoop dat het een niet al te kleine muis is. Dan kan ik gezellig met hem op de bank zitten en mijn arm om zijn schouders slaan als we ‘s avonds laat voor de televisie zitten in de onpersoonlijke hotelkamer. Overdag zwerven we door de stad, piepend van genoegen, bezoeken musea waar we muisstil zijn. En we gaan samen shoppen. Ik koop was voor zijn snorharen, een fluwelen hoes voor zijn staart. In een achterafbioscoopje zien we alle films van Mickey Mouse. Ik verzorg hem als hij bij een ongelukkige val een muisarm oploopt. Mijn vrije muis, door Bloomberg gebaard.
Zoals u merkt: ik stel me er veel van voor. Ik zit alleen met één probleem: hoe vertel ik het de poes?
Remco Campert, 2010
