donderdag 20 februari 2020

ik ben bedoeld om vaker te gebruiken, life is lonely as alien

het stomste wat ik qua relaties heb gedaan is de relatie met Sabina Cozzi te verbreken, achteraf mijn italiaanse droomvrouw......ik had met haar geen Eline gekregen, wel mooie zoons, geen
Eline en dat wilde ik.....en david, met hem in gedachten gebroken, is toch ook heel bijzonder en intelligent met add, hij is narcistisch en confabuleert, net zoals annemieke, die zei: david is net zo hol van binnen als ik. Zo speelde david als 6 jarige een scène na dat een zoon een mes huilend naar zijn vader op hield, die film hadden we samen gezien zonder annemieke (moeder).

"Hou toch op met die film naspelen," zei ik met een geschokte annemieke erbij. Hij stopte meteen. 

Die zes maanden met hem in 1 huis waren een ramp in 2019, vreselijk, tot hard doorslaan toe terwijl ik net had gezegd "waar zijn we nou toch mee bezig ?" en mijn armen had laten zakken, intussen werd ik ontslagen door oetlul tim maas en zat ik in de gevangenis (27 dagen totaal) door de leugens van een naargeestig kleinzielig kreng, barbie, met dat zure laffe calimero huichelbekkie. En die andere wereld gezien, die ik anders nooit gezien zou hebben en die mij de ogen ge~opend heeft over de fascistische elitaire ijdele egocentrische hebzuchtige mammon politiestaat hol land (en dat zou dan nog 1 van de beschaafdere landen zijn op deze planeet, goddomme).

Ursula von der Leyen en Boris Johnson zaten op dezelfde Europese School als ik in Brussel, ze beschouwen zich als "de elite" van Europa. 

Dat doet het meeste pijn in mijn moeilijke momenten. 

Hoe kun jij je telkens door de krengen zo laten uitlokken en blijven geloven in de goedheid van de mens. That is not interesting, 
because the answer would be: plain stupidity.....we found a stupid victim. 

Heerlijk laf zijn ict apparatuur innemen en kapot maken, dat is het enige wat valse
krengen kunnen en krampachtig in doodsangst vasthouden aan de principes van 
egoïsme, hebzucht, lelijkheid, machtsmisbruik en lege holle ijdelheid. 

Dat ellendige gebefte geboefte en de bureaucraten (hetzelfde) willen uit eigen belang niet meer zien hoe ze verworden zijn tot krengen met rot in da kakelknorkop.

Overigens staat er niet in het ontslagbesluit van 21 oktober 2019 (na 25 jaar en via inhuur en ander werk ruim 30 jaar werken) dat er 31 januari 2018 een brief door het openbare ministerie is gestuurd naar tim maas van vws (en eerder naar binnenlandse zaken, waar ik toen werkte), dat ik veroordeeld zou worden voor belaging van barbara gvd, waar toen nog geen sprake van was, ik was in hoger beroep gegaan. 

Dat is later door andere narigheid (bewijsrecht en laten zien wat voor rottig vals krrng ze is) om zeep geholpen. Zo ben ik sinds maart 2018 vernield met vernieuwd en ander inzicht waar ik dankbaar voor ben, ik walg ervan dat zure valse huichelbekkie voor me te zien, tot ik Margalith, Margriet en anderen zie en hoop dat de meerderheid goed is en dat het nog net zou kunnen, soms denk ik zelfs van barbie, ze kan toch niet zo door en door verrot zijn

"Dit kan niet ! Dit kan niet !", riep Hans Hoogeveen met een verontwaardigd moralistisch preuts smoeltje toen een leraar van de basisschool voor moeilijk lerende kinderen flirtte met zijn moeder, Connie Ensink, waarvan de vader, theo hoogeveen, afscheid van nam met 65 jaar, 1998 geloof ik, het was onschuldig flirten in een afscheidsspeech.

Al die vreselijke avonden met kerst of sint daar, zo'n ellendige verspilling van mijn tijd en dan ook nog commentaar van annemieke: "ja, papa zegt ook, dan komt hij hier en gaat de telegraaf lezen en verder niks," en dan ook nog braaf sjoelen en andere flut spelletjes.

Hans Hoogeveen: "ja, dan komt pa hier in Dar es Salaam, Tanzania en maar de hele dag angstig binnen zitten !"

hep et al faaker gesegd, ken me niet schele

sjaak swart, 

god domme deese onsin en barry dood



Vraag me af of verambtelijkt bureaucratisch hol land met mark kutte nog te redden valt, of dat de wereld nog te redden valt.

Goh, wat ben ik gek van en op Italië en Sabina Cozzi, ze was echt een droom vrouw tot en met en wat lijkt het me mooi om te reizen en weg te zijn uit deze buurt in den haag en wat was (ben) ik een onnozele kakelknorflutjurist.

Dat neemt af en dat is verheugend, als ik het even over mezelf mag hebben.

Je doet niet anders en et ken niemand schele, 

Sjaak Swart

het 


nifoo 


daalt 

it ' s hard to tell the poison from the cure 

all those babies, wonder why they ever came,

the only thing i really know for sure

is that another day has gone bye 

bye bye 

Had van Piet Vroon begrepen dat confabuleren betekent dat je het verhaal van een ander overneemt (omdat je zo leeg van binnen bent) en dat tot het jouwe maakt, annemieke deed het, david ook, volgens mij deed ik het niet (ik heb andere afwijkingen, de waarheid verschrijven en dan verbaasd zijn dat je buiten gesloten wordt in plaats van juichend omarmd te worden). Boudewijn Büch deed confabuleren in "de kleine blonde dood," over een gestorven zoontje. Hieronder staat iets anders qua betekenis. 


Confabulatie (of confabuleren) is een stoornis in het geheugen, waarbij iemand overdreven, gefantaseerde of onware verhalen vertelt. De gedragingen lijken op pseudologia phantastica of pathologisch liegen, maar er is geen sprake van opzettelijk liegen.


Some Final Words – Billy Collins

Some Final Words
I cannot leave you without saying this:
the past is nothing,
a nonmemory, a phantom,
a soundproof closet in which Johann Strauss
is composing another waltz no one can hear.
It is a fabrication, best forgotten,
a wellspring of sorrow
that waters a field of bitter vegetation.
Leave it behind.
Take your head out of your hands
and arise from the couch of melancholy
where the window-light falls against your face
and the sun rides across the autumn sky,
steely behind the bare trees,
glorious as the high strains of violins.
But forget Strauss.
And forget his younger brother,
the poor bastard who was killed in a fall
from a podium while conducting a symphony.
Forget the past,
forget the stunned audience on its feet,
the absurdity of their formal clothes
in the face of sudden death,
forget their collective gasp,
the murmur and huddle over the body,
the creaking of the lowered curtain.
Forget Strauss
with that encore look in his eye
and his tiresome industry:
more than five hundred finished compositions!
He even wrote a polka for his mother.
That alone is enough to make me flee the past,
evacuate its temples,
and walk alone under the stars
down these dark paths strewn with acorns,
feeling nothing but the crisp October air,
the swing of my arms
and the rhythms of my stepping–
a man of the present who has forgotten
every composer, every great battle,
just me,
a thin reed blowing in the night.