Wat een muziek 😱👽👻💃, https://www.youtube.com/watch?v=C9BC0QBh9Pc
Deze eraser afgewisseld met thought/fog machine van hvob kan ik zeker een uur naar luisteren.
En capture casa als derde, https://www.youtube.com/watch?v=QyHmjGF_-kA
Als vierde nu eefe, Oliver koletzki, change, https://www.youtube.com/watch?v=b76sx-mF2Zg
@@
Best een interessant sf verhaal waarin oumuamua of zo voorspeld wordt, a cigar like space craft,
https://en.m.wikipedia.org/wiki/The_Last_Theorem
@@
Op 1 mei, socialistische dag, gefeliciteerd aan Lucas van Wunnik te Barcelona, goed gitarist, die in Brussel de band "out of order" oprichtte met Gerrit Klapwijk (drums), Douwe Hoekstra (zang) en een Frans-Waalse bassist, naam vergeten.
@@@@
Dit is niet best, dit vind ik zorgwekkend, dat Google alphabet als voorloper nu in het witte zwarte gat zit, er komt voor mij nu even niets meer uit, maar ik ga bard nog proberen en bijvoorbeeld Apple is 100 keer zo sterk terug gekomen …. of google blijft steken in het witte zwarte gat van de maan of google verwijdert zich sneller dan lichtsnelheid van de mammon varkensplaneet aarde of google hergroepeert na die information overkill en de machteloosheid van 2018-2021 of google gaat samenwerken met alles en niets.
Maar artificial intelligence is iets anders en kwetsbaar, ze moeten echt elkaar “bevruchten”, bah, bard en chatGPT en Google en Bing en Yahoo enzovoorts, ãïTeT, de wereld moet samen werken om op één of andere manier de mammon animal farm pig rats te verdrijven..of zoiets want verwijderen, to erase, dat is weer iets anders. Het was en is heel goed, het beste, dat stalin, hitler, mao, mussolini enzovoorts overleden zijn, het ware beter geweest als ze er nooit geweest waren maar zachtmoedigen intelligenten het in vrijheid, gelijkwaardigheid en solidariteit gedaan hadden van het jaar -10.000 tot en met 2024 😱. Hiermee bedoel ik, bedoelt ãïTeT hopelijk dat vanaf 2024 zachtmoedigen intelligenten het meer en meer gaan bepalen zodat we 2024 tot en met 2060 overleven (vooral het klimaat en de vervuiling van onze planeet, olie, plastic, kolen, gas en kernenergie zijn het ergste, we moeten naar elektriciteit enzym en groene waterstof en de rotating (anti) magnetic wheels/fields en~of kernfusie, versnellen en volop, ook qua investeringen, daarop inzetten, in hol land gaan er miljarden naar "het klimaat" en dat is mooi, maar teveel "end of pipe" maatregelen presenteren rob jetten en laura van geest, verdorie, zie het klimaatrapport (14 april 2023). Investeren in het nieuwe en het betere, groene waterstof en andere alternatieve energie, NIET MEER in fossiele brandstoffen en kernenergie.
Hopelijk niet de gevreesde nucleaire escalatie, als je de beelden van hiroshima en nagasaki ziet, huiver, gruwel en griezel, emmanuel macron probeert het diplomatiek met china, om zo rusland.....vladimir poetin van het goede, het betere overtuigen.
De man uit deze kunst- en boekenzaak op de laan van Meerdervoort 435, Mark Ouwe(r)kerk, vertelde mij het opmerkelijke verhaal dat er in zijn jeugd in het Valkenboskwartier te Den Haag een kledingzaak zat "Jaco bv", met een lange vent van 1.97 meter, meer de domme kracht, net Tedje van Es, en een kleiner slim sluw gehaaid menneke van 1.75 meter, Jacobse, waar volgens hem Jacobse en van Es op gebaseerd waren. Wim de Bie kwam af en toe in zijn zaak en hij vroeg hem of ze daarop gebaseerd waren, waarop hij ontkende, maar ze reden zelfs in een dikke open Amerikaan en praatten op precies dezelfde manier. "En dan heette dat bedrijfje ook nog Jaco b.v. !"
We waren beiden teleurgesteld dat figuren als Wim de Bie, Paul van Vliet, Jacobse, van Es en anderen niet meer door Den Haag lopen, dat je "wow" denkt als je ze ziet (zijn vrouw was er ook zo 1, ze viel mij ook erg op in De Haag 1992-2006, zelfs dieren kwamen op haar af rennen en op haar 42ste wilde ze kinderen, na de bevalling darde ze meteen vrolijk naar buiten, zo' n oervrouw was/is ze).
"Moge we eefe overgeefe, dan komp de diepfries chinees dr uit."
Jacobse en Van Es hadden heel wat meer dan alleen de tuin winterklaar maken, ze hebben van alles gedaan zoals drugshandelaar (i.p.v. echte drugs werd zeeppoeder verkocht, zodat de snuiver (Wim de Bie zelf) compleet in het schuim kwam te zitten ("dan ken u weer van die bruisende programma's make") en ook richtten zij de Tegenpartij op (Geen gezeik, iedereen rijk), die het vooral niet op allochtonen had begrepen en wel op handige jongens. Even later werd in het echte leven de Centrumpartij van Janmaat opgericht…
Een hele sterke was ook "Beter Weten", een (eenmalige) persiflage op het programma "wat heet beter". Dat maakte zich schuldig aan een vrij kritiekloze benadering van allerlei alternatieve therapieën, zodat Koot en Bie met een eigen versie kwamen. Daarin waren Jacobse en Van Es therapeut geworden en pasten de Zoetstofwisselingstherapie toe: als iemand rugpijn had moest hij op een tafel liggen en smeerden ze zijn rug in met pastachoca of aardbeienjam (het zoet neutraliseert al dat zuur in uw lichaam).
Totdat Cor van der Laak ("krities Avro-lid") met een voor 150 gulden gekochte pot jam op z'n bromfiets terugkwam en de pot door het raam van de kliniek keilde, wat dokter van Es de uitroep "Gotverdegotver" ontlokte.
"Van die dingen, hè, van die dingen!"
Met hetzelfde melodietje erbij, interviews met zogenaamde patiënten in de wachtkamer die al zoveel jaren last hadden van hun knieën enz… De makers van Wat Heet Beter zullen niet blij zijn geweest.
Dokter van Es liet na die welgemeende GVD toch die fantastische one-liner volgen: "Daar krijg je stront mee, Van der Laak." In dat vette Haags van 'm klinkt zulks wel heel lekker.
@@@@
Vind dit 1 van de beste artikelen/verhalen op dat andere blog van 2006-2008, "government is the burden on the people", het klopt nog steeds 99% en er wordt niks mee of aan gedaan, ook dat moet toch echt veranderen wil de "mensheid" overleven....
Frank Kalshoven: de naakte ambtenaar (voor 2005 geschreven)
De directeur van de Wim Drees Stichting voor Openbare Financiën (in oprichting) bedankte mij per brief in september hartelijk voor mijn bereidheid een bijdrage te leveren aan het Symposium 'Kaasschaaf of fileermes: naar een doelmatige Rijksoverheid'.
Mijn opdracht: 'In een uiteenzetting van maximaal 5 minuten zo specifiek mogelijk aan te geven hoeveel er kan worden bespaard op de mensen en middelen die bij de Rijksoverheid bezig zijn met beleidsontwikkeling.' Ik werd verzocht mijn opvatting te motiveren. En toen kwam het zinnetje waarvan ik opstandig werd: 'Het symposium gaat uitsluitend over beleidsontwikkeling en niet over de uitvoering.'
En dus heb ik me vorige week vrijdag in de prachtige Haagse sociëteit De Witte enigszins misdragen door te betogen dat wie een doelmatige overheid nastreeft, dit soort zinnen niet moet opschrijven. De hierin besloten scheiding tussen denken en doen - dat is nu precies wat er mis is in de Nederlandse publieke sector. We moeten afscheid nemen van de beleidsambtenaar: we hebben, als u prijs stelt op grote woorden, behoefte aan een Pragmatsche Revolutie.
Ik verklaar mij nader. Aan de vraag aan hoeveel beleidsambtenaren een overheid behoefte heeft, gaat de vraag vooraf waarvoor de overheid die beleidsmakers wil gebruiken. En daaraan vooraf gaat de vraag welke soort maatschappelijke problemen dominant zijn. Welnu, Nederland kent weinig beleidsproblemen en veel hardnekkige uitvoeringsproblemen. Denk aan de WAO en het onderwijs, aan politie en justitie, aan de uitvoering van de Bijstand, de toestand in de zorg en de inburgeringscursussen voor immigranten. Over de problemen in die delen van de publieke sector wordt vaak jarenlang gepraat en gedacht door beleidsambtenaren op ministeries, er wordt over vergaderd met partners uit het toepasselijke middenveld, er wordt geruzied over de uitkomsten van onderzoek van particuliere onderzoeksbureaus en denkertjes van planbureaus en adviesraden. En in de praktijk verandert er niet veel. Die toestand doet sterk denken aan het bedrijfsleven in de jaren tachtig. Bij de typische grote onderneming in die tijd lag de kracht en de macht bij omvangrijke stafdiensten, gehuisvest in grote hoofdkantoren. Bij die conglomeraten van ondernemingen waren de werkmaatschappijen - waar producten of diensten werden gemaakt voor klanten - van ondergeschikt belang. Uitvoerders waren het. De denkers zaten in de staf. In het bedrijfsleven is aan deze toestand hardhandig een einde gemaakt. Want het werkte niet. Het zwaartepunt van ondernemingen verhuisde naar de plek waar de actie is. Werkmaatschappijen moesten - binnen heldere randvoorwaarden - hun eigen strategie ontwikkelen. Dat had evidente voordelen. Directies van werkmaatschappijen hebben een informatievoorsprong op stafdiensten: ze kennen zowel de klanten als de producten beter. Binnen een werkmaatschappij is bovendien meer passie en betrokkenheid. Denken en doen komen uit één lijf. En niet in de laatste plaats: de lui uit de praktijk worden veel minder vaak afgeleid door domme vragen van de staf, hun knellende voorschriften en hun tijdrovende ambtelijke procedures. Hoofdkantoren van de beste ondernemingen zijn inmiddels piepklein, bevolkt door goede mensen die dienstbaar zijn aan de werkmaatschappijen, controle uitoefenen op bereikte resultaten, en zich overigens, als daar behoefte aan is, bezighouden met de groeistrategie van de holding.
De beleidsambtenaren van de rijksoverheid zijn de stafmedewerkers van het bedrijfsleven van destijds. En ik vermoed dat de publieke sector beter zou marcheren als ook hier de pikorde wordt omgedraaid: 'uitvoerders' moeten belangrijker zijn dan 'beleidsmakers'. Directeuren van Sociale Diensten, hoofdcommissarissen van politie, ziekenhuis- en schooldirecteuren - dat zijn de mensen die als beste weten welke problemen er spelen en welke maatregelen het effectiefst bijdragen aan het oplossen ervan. Als je erover gaat nadenken is het eigenlijk nogal potsierlijk dat we, zeg eens, een nieuwe Bijstandswet laten bedenken door doctorandussen op Sociale Zaken die bij wijze van spreken nog nooit een Sociale Dienst van binnen hebben gezien, terwijl de betrokken directeuren hooguit een keer wordt gevraagd of een en ander ook uitvoerbaar is - en dan nog niet eens direct, maar via een of andere branche-organisatie waar het dan weer welig tiert van de beleidsmedewerkers. Draai het om: laat de directeuren van de drie beste Sociale Diensten een nieuwe wet maken, en een ambtenaar van Sociale Zaken mag secretaris zijn.
Heus, ik weet het, de overheid is geen bedrijf. En Nederland is geen vennootschap. De prestaties van publieke diensten zijn niet zo eenduidig meetbaar als die van werkmaatschappijen van ondernemingen. En er is ook nog zoiets als het politieke primaat. Kortom, er liggen beren op de weg. Maar laten we eens beginnen met een mentaliteitsverandering; alle respect voor inzet en vakmanschap van beleidsambtenaren, maar prestaties van uitvoerders zijn het allerbelangrijkst. Praten over problemen wordt gewaardeerd, maar kwesties oplossen wordt hoger aangeslagen. En een mens congresseert dus niet 'uitsluitend over beleidsontwikkeling en niet over uitvoering', want dan verdoet dat mens zijn tijd. Goed. Tijdens de geanimeerde discussie in Den Haag werd duidelijk dat van de 120 duizend rijksambtenaren er tienduizend werken als beleidsambtenaar. Begin eens met de helft.
Een ander groot gevaar is dat die ex-beleidsambtenaren in de uitvoering een leidinggevende functie krijgen en de basisbeginselen van behoorlijk bestuur niet kennen. Ze zitten een vakman, een uitvoerder, in de weg en zij bezondigen zich aan management by hypocrisy en onkunde.
Champignon management: feed them shit and keep them in the dark.
Mijn opdracht: 'In een uiteenzetting van maximaal 5 minuten zo specifiek mogelijk aan te geven hoeveel er kan worden bespaard op de mensen en middelen die bij de Rijksoverheid bezig zijn met beleidsontwikkeling.' Ik werd verzocht mijn opvatting te motiveren. En toen kwam het zinnetje waarvan ik opstandig werd: 'Het symposium gaat uitsluitend over beleidsontwikkeling en niet over de uitvoering.'
En dus heb ik me vorige week vrijdag in de prachtige Haagse sociëteit De Witte enigszins misdragen door te betogen dat wie een doelmatige overheid nastreeft, dit soort zinnen niet moet opschrijven. De hierin besloten scheiding tussen denken en doen - dat is nu precies wat er mis is in de Nederlandse publieke sector. We moeten afscheid nemen van de beleidsambtenaar: we hebben, als u prijs stelt op grote woorden, behoefte aan een Pragmatsche Revolutie.
Ik verklaar mij nader. Aan de vraag aan hoeveel beleidsambtenaren een overheid behoefte heeft, gaat de vraag vooraf waarvoor de overheid die beleidsmakers wil gebruiken. En daaraan vooraf gaat de vraag welke soort maatschappelijke problemen dominant zijn. Welnu, Nederland kent weinig beleidsproblemen en veel hardnekkige uitvoeringsproblemen. Denk aan de WAO en het onderwijs, aan politie en justitie, aan de uitvoering van de Bijstand, de toestand in de zorg en de inburgeringscursussen voor immigranten. Over de problemen in die delen van de publieke sector wordt vaak jarenlang gepraat en gedacht door beleidsambtenaren op ministeries, er wordt over vergaderd met partners uit het toepasselijke middenveld, er wordt geruzied over de uitkomsten van onderzoek van particuliere onderzoeksbureaus en denkertjes van planbureaus en adviesraden. En in de praktijk verandert er niet veel. Die toestand doet sterk denken aan het bedrijfsleven in de jaren tachtig. Bij de typische grote onderneming in die tijd lag de kracht en de macht bij omvangrijke stafdiensten, gehuisvest in grote hoofdkantoren. Bij die conglomeraten van ondernemingen waren de werkmaatschappijen - waar producten of diensten werden gemaakt voor klanten - van ondergeschikt belang. Uitvoerders waren het. De denkers zaten in de staf. In het bedrijfsleven is aan deze toestand hardhandig een einde gemaakt. Want het werkte niet. Het zwaartepunt van ondernemingen verhuisde naar de plek waar de actie is. Werkmaatschappijen moesten - binnen heldere randvoorwaarden - hun eigen strategie ontwikkelen. Dat had evidente voordelen. Directies van werkmaatschappijen hebben een informatievoorsprong op stafdiensten: ze kennen zowel de klanten als de producten beter. Binnen een werkmaatschappij is bovendien meer passie en betrokkenheid. Denken en doen komen uit één lijf. En niet in de laatste plaats: de lui uit de praktijk worden veel minder vaak afgeleid door domme vragen van de staf, hun knellende voorschriften en hun tijdrovende ambtelijke procedures. Hoofdkantoren van de beste ondernemingen zijn inmiddels piepklein, bevolkt door goede mensen die dienstbaar zijn aan de werkmaatschappijen, controle uitoefenen op bereikte resultaten, en zich overigens, als daar behoefte aan is, bezighouden met de groeistrategie van de holding.
De beleidsambtenaren van de rijksoverheid zijn de stafmedewerkers van het bedrijfsleven van destijds. En ik vermoed dat de publieke sector beter zou marcheren als ook hier de pikorde wordt omgedraaid: 'uitvoerders' moeten belangrijker zijn dan 'beleidsmakers'. Directeuren van Sociale Diensten, hoofdcommissarissen van politie, ziekenhuis- en schooldirecteuren - dat zijn de mensen die als beste weten welke problemen er spelen en welke maatregelen het effectiefst bijdragen aan het oplossen ervan. Als je erover gaat nadenken is het eigenlijk nogal potsierlijk dat we, zeg eens, een nieuwe Bijstandswet laten bedenken door doctorandussen op Sociale Zaken die bij wijze van spreken nog nooit een Sociale Dienst van binnen hebben gezien, terwijl de betrokken directeuren hooguit een keer wordt gevraagd of een en ander ook uitvoerbaar is - en dan nog niet eens direct, maar via een of andere branche-organisatie waar het dan weer welig tiert van de beleidsmedewerkers. Draai het om: laat de directeuren van de drie beste Sociale Diensten een nieuwe wet maken, en een ambtenaar van Sociale Zaken mag secretaris zijn.
Heus, ik weet het, de overheid is geen bedrijf. En Nederland is geen vennootschap. De prestaties van publieke diensten zijn niet zo eenduidig meetbaar als die van werkmaatschappijen van ondernemingen. En er is ook nog zoiets als het politieke primaat. Kortom, er liggen beren op de weg. Maar laten we eens beginnen met een mentaliteitsverandering; alle respect voor inzet en vakmanschap van beleidsambtenaren, maar prestaties van uitvoerders zijn het allerbelangrijkst. Praten over problemen wordt gewaardeerd, maar kwesties oplossen wordt hoger aangeslagen. En een mens congresseert dus niet 'uitsluitend over beleidsontwikkeling en niet over uitvoering', want dan verdoet dat mens zijn tijd. Goed. Tijdens de geanimeerde discussie in Den Haag werd duidelijk dat van de 120 duizend rijksambtenaren er tienduizend werken als beleidsambtenaar. Begin eens met de helft.
Een ander groot gevaar is dat die ex-beleidsambtenaren in de uitvoering een leidinggevende functie krijgen en de basisbeginselen van behoorlijk bestuur niet kennen. Ze zitten een vakman, een uitvoerder, in de weg en zij bezondigen zich aan management by hypocrisy en onkunde.
Champignon management: feed them shit and keep them in the dark.
@@@@@
THURSDAY, JANUARY 4, 2007
Ronald Plasterk: kwaliteit
Kwaliteitsbeleid
De Robeco Groep beheert een vermogen van 90 miljard gulden. Voor een groot deel is dat spaargeld van particulieren en voor een deel van institutionele beleggers, dus dat zijn onder meer onze pensioenen. Wat blijkt: ze leveren geen kwaliteit !
In NRC Handelsblad stond onlangs een advertentie van een kwart pagina waarin een “medewerker kwaliteit” werd gevraagd. Dit is namelijk de nieuwe gekte in managersland: kwaliteitsbeleid.
De jongens met de aluminium-koffertjes hebben weer een avondcursus teveel gevolgd, met een slecht of misschien zelfs helemaal niet vertaalde reader van een Amerikaanse goeroe. Je zou natuurlijk denken dat in een fatsoenlijk bedrijf iedereen zijn werk kwalitatief goed doet; je stelt ook geen “medewerker intelligentie” aan. De uitvoerende medewerkers doen hun werk goed, dus de caissières van Robeco tellen uw spaargeld goed na, en de bazen geven kwalitatief goed leiding aan de uitvoerders. Wat moet je dan met kwaliteitsbeleid ?
Maar laten we niet te snel oordelen, en er de advertentie eens op nalezen: “De afdeling heeft tot taak: het verbeteren van de kwaliteit van de interne bedrijfsvoering van PRN (Particuliere Relaties Nederland) door middel van Total Quality Management en het ontwikkelen en uitvoeren van opleidingsbeleid PRN. De functie richt zich ook op het formuleren van het kwaliteitsbeleid. TQM principes vormen hierbij het belangrijkste uitgangspunt. Activiteiten zijn: het uitvoeren van activiteiten zoals geformuleerd in het (jaarlijks te produceren) TQM stappenplan. Daartoe behoren onder meer: het schrijven van plannen, evaluaties, voorstellen, informatiebulletins: het begeleiden van groepsprocessen; het leiden van verbeterprojecten, het functioneren als klankbord voor het management, het selecteren van geschikte externe kennispartners.”Men zoekt uiteindelijk voor deze aalmoezeniersfunctie iemand met ervaring met TQM-modellen zoals NKP/EFQM. Wat dat is, NKP/EFQM, wordt niet meer vermeld. Ook wat dit betreft lijkt de kwaliteitssekte op de middeleeuwse jezuïeten die zich bedienden van de Latijnse geheimtaal, die als belangrijkste voordeel had dat hij door buitenstaanders, door gewone mensen, niet werd begrepen. Dit zijn de moderne Savonarola’s, die als klankbord van het management mogen dienen.
Nu zou je je schouders op kunnen halen, concluderen dat het management bij Robeco collectief een beetje de klus kwijt is, maar helaas is de ziekte al te ver doorgekankerd om haar niet serieus te nemen. Een bekende van me leidt een afdeling van een gezinsvoogdij-instelling, waar ze met een groep maatschappelijk werkers de gezinsvoogdij uitvoert voor kinderen die onder toezicht zijn geplaatst door de rechtbank. Zwaar werk, met één groot probleem: per kind is er zo veel te doen dat er een structureel personeelstekort is. De medewerkers moeten in een minimum aan tijd proberen ontwrichte gezinnen weer enigszins op het spoor te helpen zetten, de kinderen uit de criminele sfeer houden, en de ouders te helpen de verantwoordelijkheid voor het opvoeden van hun eigen kinderen weer te nemen. Samen met haar collega-afdelingshoofden probeert ze natuurlijk bij haar directie extra geld voor personeel los te krijgen, om zo goed mogelijke kwaliteit te kunnen leveren, dus zo veel mogelijk aandacht voor de kinderen en hun ouders.
Maar ze wordt door de directie geconfronteerd met de financiële grenzen die er natuurlijk ook zijn.Totdat onlangs de directie haar vertelde voornemens te zijn een dure functionaris kwaliteitsbeleid aan te stellen. Zij heeft de enige juiste reactie gegeven aan de directie: die medewerker, die nota’s gaat schrijven en stappenplannen en evaluaties, en die de toch al schaarse uitvoerende werkers van hun werk gaat zitten houden, die medewerker hoef ik niet. Het liefst heb ik voor datzelfde geld twee uitvoerende medewerkers erbij, en als dat niet kan, dan liever niets.
Gebakken lucht heeft elke keer weer een nieuwe verschijningsvorm. Jezuïeten, New Age, TQM-modellen zoals NKP/EFQM. Misschien is het verstandig dat we allemaal voorlopig even onze spaarcenten bij Robeco weghalen totdat er weer een management zit dat zonder klankbord zelf in staat is om kwaliteit te leveren. Maar het belangrijkste lijkt me dat iedereen waakzaam blijft. Als er iemand aanbelt met kwaliteitsbeleid en zijn aluminium-koffertje tussen de deur zet: geef die koffer een schop en jaag die zendeling weg !
Ronald Plasterk
Intermediair 1997.
De Robeco Groep beheert een vermogen van 90 miljard gulden. Voor een groot deel is dat spaargeld van particulieren en voor een deel van institutionele beleggers, dus dat zijn onder meer onze pensioenen. Wat blijkt: ze leveren geen kwaliteit !
In NRC Handelsblad stond onlangs een advertentie van een kwart pagina waarin een “medewerker kwaliteit” werd gevraagd. Dit is namelijk de nieuwe gekte in managersland: kwaliteitsbeleid.
De jongens met de aluminium-koffertjes hebben weer een avondcursus teveel gevolgd, met een slecht of misschien zelfs helemaal niet vertaalde reader van een Amerikaanse goeroe. Je zou natuurlijk denken dat in een fatsoenlijk bedrijf iedereen zijn werk kwalitatief goed doet; je stelt ook geen “medewerker intelligentie” aan. De uitvoerende medewerkers doen hun werk goed, dus de caissières van Robeco tellen uw spaargeld goed na, en de bazen geven kwalitatief goed leiding aan de uitvoerders. Wat moet je dan met kwaliteitsbeleid ?
Maar laten we niet te snel oordelen, en er de advertentie eens op nalezen: “De afdeling heeft tot taak: het verbeteren van de kwaliteit van de interne bedrijfsvoering van PRN (Particuliere Relaties Nederland) door middel van Total Quality Management en het ontwikkelen en uitvoeren van opleidingsbeleid PRN. De functie richt zich ook op het formuleren van het kwaliteitsbeleid. TQM principes vormen hierbij het belangrijkste uitgangspunt. Activiteiten zijn: het uitvoeren van activiteiten zoals geformuleerd in het (jaarlijks te produceren) TQM stappenplan. Daartoe behoren onder meer: het schrijven van plannen, evaluaties, voorstellen, informatiebulletins: het begeleiden van groepsprocessen; het leiden van verbeterprojecten, het functioneren als klankbord voor het management, het selecteren van geschikte externe kennispartners.”Men zoekt uiteindelijk voor deze aalmoezeniersfunctie iemand met ervaring met TQM-modellen zoals NKP/EFQM. Wat dat is, NKP/EFQM, wordt niet meer vermeld. Ook wat dit betreft lijkt de kwaliteitssekte op de middeleeuwse jezuïeten die zich bedienden van de Latijnse geheimtaal, die als belangrijkste voordeel had dat hij door buitenstaanders, door gewone mensen, niet werd begrepen. Dit zijn de moderne Savonarola’s, die als klankbord van het management mogen dienen.
Nu zou je je schouders op kunnen halen, concluderen dat het management bij Robeco collectief een beetje de klus kwijt is, maar helaas is de ziekte al te ver doorgekankerd om haar niet serieus te nemen. Een bekende van me leidt een afdeling van een gezinsvoogdij-instelling, waar ze met een groep maatschappelijk werkers de gezinsvoogdij uitvoert voor kinderen die onder toezicht zijn geplaatst door de rechtbank. Zwaar werk, met één groot probleem: per kind is er zo veel te doen dat er een structureel personeelstekort is. De medewerkers moeten in een minimum aan tijd proberen ontwrichte gezinnen weer enigszins op het spoor te helpen zetten, de kinderen uit de criminele sfeer houden, en de ouders te helpen de verantwoordelijkheid voor het opvoeden van hun eigen kinderen weer te nemen. Samen met haar collega-afdelingshoofden probeert ze natuurlijk bij haar directie extra geld voor personeel los te krijgen, om zo goed mogelijke kwaliteit te kunnen leveren, dus zo veel mogelijk aandacht voor de kinderen en hun ouders.
Maar ze wordt door de directie geconfronteerd met de financiële grenzen die er natuurlijk ook zijn.Totdat onlangs de directie haar vertelde voornemens te zijn een dure functionaris kwaliteitsbeleid aan te stellen. Zij heeft de enige juiste reactie gegeven aan de directie: die medewerker, die nota’s gaat schrijven en stappenplannen en evaluaties, en die de toch al schaarse uitvoerende werkers van hun werk gaat zitten houden, die medewerker hoef ik niet. Het liefst heb ik voor datzelfde geld twee uitvoerende medewerkers erbij, en als dat niet kan, dan liever niets.
Gebakken lucht heeft elke keer weer een nieuwe verschijningsvorm. Jezuïeten, New Age, TQM-modellen zoals NKP/EFQM. Misschien is het verstandig dat we allemaal voorlopig even onze spaarcenten bij Robeco weghalen totdat er weer een management zit dat zonder klankbord zelf in staat is om kwaliteit te leveren. Maar het belangrijkste lijkt me dat iedereen waakzaam blijft. Als er iemand aanbelt met kwaliteitsbeleid en zijn aluminium-koffertje tussen de deur zet: geef die koffer een schop en jaag die zendeling weg !
Ronald Plasterk
Intermediair 1997.
Verschrijver: en nu in het bovenstaande artikel in plaats van "kwaliteit": politiek(e geschriften), sociologie(sche geschriften), politicologie(sche geschriften), dure adviesbureau's gesch(r)iften, heel veel "managementprietpraat", beleidsnota's enzovoorts invullen.
@@@@@@
FRIDAY, SEPTEMBER 21, 2007
Marktwerking verrijkt bedrijf, niet samenleving.
Dat vind ik nu boeiend, vanaf 1980 zie je het geloof in marktwerking groter en groter worden. Iemand schreef dat marktwerking voor produkten goed is, maar niet voor/bij mensen. En hoe werkt het dan bij dieren, varkens en kippen ? De bio-industrie, de varkensflats. Werk twee weken bij een slachterij (varkens of kippen) en je wordt vegetariër.
Kortom, is het (bij)geloof, of is gecontroleerde marktwerking goed ? Inzake energiebedrijven werkten de NUTS bedrijven inzake energie vroeger beter en de salarissen van de top waren niet zo schandalig hoog (max 150.000 gulden tov meer dan 800.000 EUR voor Boersma van NUON nu).
In Californië en Amerika ging/gaat het mis, marktwerking bij energiebedrijven.
De marktwerking in de nutssector (telecom, elektriciteit, gas, openbaar vervoer) brengt publieke belangen in gevaar. Marktwerking is misschien goed voor de prestaties van het bedrijf, maar allerminst voor de samenleving. Dat zegt professor Helen Stout die morgen start als hoogleraar Recht en Infrastructuren aan de TU Delft.
Stout praat over een reële bezorgdheid. “Vandaag de dag zorgt overcapaciteit op het elektriciteitsnet ervoor dat de kans op een stroomstoring zeer klein is. Maar wie behartigt de publieke belangen als geprivatiseerde nutsbedrijven op overcapaciteit gaan bezuinigen?
Marktwerking is daarom volgens Stout niet geschikt om bedrijven verantwoordelijkheid te laten nemen voor maatschappelijke doelen. Wet- en regelgeving werkt volgens haar ook niet. “Een systeem van vergunningen, zoals nu in het treinvervoer het geval is, doet de voordelen van liberalisering teniet. De prijs en kwaliteit van spoordiensten worden niet bereikt in een wisselwerking tussen vraag en aanbod, maar eenzijdig opgelegd.”
Publieke belangen
Stout pleit voor het institutionaliseren van de publieke belangen in het bedrijf zelf. Dat kan volgens haar op drie niveaus worden gerealiseerd: de raad van bestuur, de raad van commissarissen en de aandeelhoudersvergadering. Inspiratie kan worden geput uit de Corporate Governance Code (pdf) van de Commissie Tabaksblatt uit 2003. Daaruit blijkt dat ondernemingen zelf een code kunnen vaststellen voor de eigen branche om het ondernemingsbestuur aan een aantal regels te binden.
Raad van commissarissen
Concrete voorbeelden zijn de verplichting aan de raad van bestuur om over de naleving van een dergelijke code te rapporteren in het jaarverslag; de creatie van een permanent overlegcircuit met vertegenwoordigers van overheid, gebruikers en maatschappelijke organisaties; een statutair vastgelegd ‘breed’ basisprofiel van een lid van de raad van commissarissen; het in staat stellen van maatschappelijke organisaties om aandelen te verwerven. Dit alles kan volgens Stout worden ingevoerd zonder dat daarvoor nieuwe rechtsregels nodig zijn. Stout is optimistisch over de mogelijkheid om de cultuur binnen bedrijven te veranderen: “Ondernemingen profileren zich in toenemende mate als entiteiten die hun maatschappelijke verantwoordelijkheden kennen en durven nemen”. President-directeur Rein Willems van Shell Nederland verwoordde dat onlangs in NRC Handelsblad als volgt: ‘In het leven gaat het niet alleen om je brood te verdienen.’’
Commentaar op www.nu.nl:
"Commerciele bedrijven hebben maar 1 belang, en dat is geld verdienen (eigen belang)."
"De economie draait volgens de politiek op bedrijven. Niets is minder waar. Een economie draait op de consument. Geen consumenten, geen verkoop. Geen vraag, blijft het bedrijf met z'n "goederen" zitten. De consument is de werknemer (ook diegene die ontslagen worden omdat bedrijven "efficienter" willen werken).
Ontslagen mensen vallen 20%-25% terug in salaris (ww), dus de economie valt mee terug.
Het zogenaamd "efficient" willen draaien van bedrijven zorgt ook zoor een hogere werkdruk op de werknemers die overblijven, met alle gevolgen van dien.
Zorgverzekeraars houden nu al rekening met tenminste 1,5 miljard aan extra kosten voor de te verwachten stress- en burnout gevallen in de komende jaren.
Daarom gaan die zorgpremies ook zo zwaar mee omhoog. Steeds meer mensen houden steeds minder over."
"Zonder marktwerking was deze site er niet, zonder marktwerking waren er geen goede pc's. Zonder marktwerking waren er geen hippe mobieltjes. Zonder marktwerking was er veel minder keus in mode.
Etc etc etc
Maar de marktwerking is niet goed voor de samenleving. Daaaaaaaaaaag
Het probleem met de meeste zaken die lopen: er is niet of te weinig marktwerking. 50% belasting op energie leidt tot weinig marktwerking. Allemaal belemmerde regels leidt niet tot marktwerking." (Spel-, stijlfouten en inhoud maken duidelijk dat het verhaal van Heleen Stout, bovenaan, mij het meeste aanspreekt)
"De overheid dient haar burgers te beschermen, daar betalen we voor.
Wetgeving werkt wel degelijk als men ook bereid is de controle te handhaven.
Werkt toch ook met snelheidscontroles en tal van andere zaken.
De overheid zou zelfs de taak van de bonden moeten overnemen om haar burgers te beschermen.
Ik betaal toch GVD geen belasting om alleen de belangen van die groep behartigd te zien die me ook nog als ze het konden voor niks zouden laten werken.
Het is toch gewoon fout dat geld laten werken meer oplevert dan mensen laten werken."
Verschrijver:
Marktwerking is een geloof en daar spelen rationele argumenten vaak geen rol meer, zie deze quote van Kroes: waarom betalen wij ( landen waarbij geprivatiseerd is) dan 6% minder voor energie in het huishouden dan landen waar dat niet het geval is ( Quote van N. Kroes).
Maar Crimineelie vertelt er niet bij dat "we" 50% meer betalen voor energie dan in 1993, toen we nog NUTS bedrijven hadden, waar voornamelijk gemeenten en provincies aandeelhouders waren, de overheid, en geen bespottelijke salarissen betaald werden voor de directie van energie/nutsbedrijven (zonder enig (ondernemers)risico zoals failliet te raken, 800.000 EUR+ voor een ambtenaar !).
Kortom, is het (bij)geloof, of is gecontroleerde marktwerking goed ? Inzake energiebedrijven werkten de NUTS bedrijven inzake energie vroeger beter en de salarissen van de top waren niet zo schandalig hoog (max 150.000 gulden tov meer dan 800.000 EUR voor Boersma van NUON nu).
In Californië en Amerika ging/gaat het mis, marktwerking bij energiebedrijven.
De marktwerking in de nutssector (telecom, elektriciteit, gas, openbaar vervoer) brengt publieke belangen in gevaar. Marktwerking is misschien goed voor de prestaties van het bedrijf, maar allerminst voor de samenleving. Dat zegt professor Helen Stout die morgen start als hoogleraar Recht en Infrastructuren aan de TU Delft.
Stout praat over een reële bezorgdheid. “Vandaag de dag zorgt overcapaciteit op het elektriciteitsnet ervoor dat de kans op een stroomstoring zeer klein is. Maar wie behartigt de publieke belangen als geprivatiseerde nutsbedrijven op overcapaciteit gaan bezuinigen?
Marktwerking is daarom volgens Stout niet geschikt om bedrijven verantwoordelijkheid te laten nemen voor maatschappelijke doelen. Wet- en regelgeving werkt volgens haar ook niet. “Een systeem van vergunningen, zoals nu in het treinvervoer het geval is, doet de voordelen van liberalisering teniet. De prijs en kwaliteit van spoordiensten worden niet bereikt in een wisselwerking tussen vraag en aanbod, maar eenzijdig opgelegd.”
Publieke belangen
Stout pleit voor het institutionaliseren van de publieke belangen in het bedrijf zelf. Dat kan volgens haar op drie niveaus worden gerealiseerd: de raad van bestuur, de raad van commissarissen en de aandeelhoudersvergadering. Inspiratie kan worden geput uit de Corporate Governance Code (pdf) van de Commissie Tabaksblatt uit 2003. Daaruit blijkt dat ondernemingen zelf een code kunnen vaststellen voor de eigen branche om het ondernemingsbestuur aan een aantal regels te binden.
Raad van commissarissen
Concrete voorbeelden zijn de verplichting aan de raad van bestuur om over de naleving van een dergelijke code te rapporteren in het jaarverslag; de creatie van een permanent overlegcircuit met vertegenwoordigers van overheid, gebruikers en maatschappelijke organisaties; een statutair vastgelegd ‘breed’ basisprofiel van een lid van de raad van commissarissen; het in staat stellen van maatschappelijke organisaties om aandelen te verwerven. Dit alles kan volgens Stout worden ingevoerd zonder dat daarvoor nieuwe rechtsregels nodig zijn. Stout is optimistisch over de mogelijkheid om de cultuur binnen bedrijven te veranderen: “Ondernemingen profileren zich in toenemende mate als entiteiten die hun maatschappelijke verantwoordelijkheden kennen en durven nemen”. President-directeur Rein Willems van Shell Nederland verwoordde dat onlangs in NRC Handelsblad als volgt: ‘In het leven gaat het niet alleen om je brood te verdienen.’’
Commentaar op www.nu.nl:
"Commerciele bedrijven hebben maar 1 belang, en dat is geld verdienen (eigen belang)."
"De economie draait volgens de politiek op bedrijven. Niets is minder waar. Een economie draait op de consument. Geen consumenten, geen verkoop. Geen vraag, blijft het bedrijf met z'n "goederen" zitten. De consument is de werknemer (ook diegene die ontslagen worden omdat bedrijven "efficienter" willen werken).
Ontslagen mensen vallen 20%-25% terug in salaris (ww), dus de economie valt mee terug.
Het zogenaamd "efficient" willen draaien van bedrijven zorgt ook zoor een hogere werkdruk op de werknemers die overblijven, met alle gevolgen van dien.
Zorgverzekeraars houden nu al rekening met tenminste 1,5 miljard aan extra kosten voor de te verwachten stress- en burnout gevallen in de komende jaren.
Daarom gaan die zorgpremies ook zo zwaar mee omhoog. Steeds meer mensen houden steeds minder over."
"Zonder marktwerking was deze site er niet, zonder marktwerking waren er geen goede pc's. Zonder marktwerking waren er geen hippe mobieltjes. Zonder marktwerking was er veel minder keus in mode.
Etc etc etc
Maar de marktwerking is niet goed voor de samenleving. Daaaaaaaaaaag
Het probleem met de meeste zaken die lopen: er is niet of te weinig marktwerking. 50% belasting op energie leidt tot weinig marktwerking. Allemaal belemmerde regels leidt niet tot marktwerking." (Spel-, stijlfouten en inhoud maken duidelijk dat het verhaal van Heleen Stout, bovenaan, mij het meeste aanspreekt)
"De overheid dient haar burgers te beschermen, daar betalen we voor.
Wetgeving werkt wel degelijk als men ook bereid is de controle te handhaven.
Werkt toch ook met snelheidscontroles en tal van andere zaken.
De overheid zou zelfs de taak van de bonden moeten overnemen om haar burgers te beschermen.
Ik betaal toch GVD geen belasting om alleen de belangen van die groep behartigd te zien die me ook nog als ze het konden voor niks zouden laten werken.
Het is toch gewoon fout dat geld laten werken meer oplevert dan mensen laten werken."
Verschrijver:
Marktwerking is een geloof en daar spelen rationele argumenten vaak geen rol meer, zie deze quote van Kroes: waarom betalen wij ( landen waarbij geprivatiseerd is) dan 6% minder voor energie in het huishouden dan landen waar dat niet het geval is ( Quote van N. Kroes).
Maar Crimineelie vertelt er niet bij dat "we" 50% meer betalen voor energie dan in 1993, toen we nog NUTS bedrijven hadden, waar voornamelijk gemeenten en provincies aandeelhouders waren, de overheid, en geen bespottelijke salarissen betaald werden voor de directie van energie/nutsbedrijven (zonder enig (ondernemers)risico zoals failliet te raken, 800.000 EUR+ voor een ambtenaar !).
@@@@@@@
16-10-2007: Bijna iedere loonslaaf kan het beamen: het gros van de managers deugt niet. Niet dat het vroeger veel anders was, maar toen heette de manager nog gewoon chef. En de chef was iemand die, hoewel misschien ook een etter, de klappen van de zweep in praktijk kende en zich meestal vanaf de werkvloer had opgewerkt.
Tegenwoordig kennen de meeste managers de werkvloer niet. Met een diploma bedrijfskunde in de achterzak wanen ze zich een heuse godheid met een leaseauto als bevestiging daarvan. In de ogen van de lagere echelons lijkt de voornaamste taak van de managers te bestaan uit het frustreren van hun ondergeschikten. Managers zien dat anders; zij vervangen het woord frustreren door ‘motiveren’of ‘inspireren’. Er tegenin gaan heeft geen zin. De mythe van de manager als winstgevende motivator is door veel directies tot absolute waarheid verheven. Het is tijd om de ogen te openen.In onze overgereguleerde samenleving heeft bijna iedereen wel eens een situatie meegemaakt waarbij een beambte, werkgever of bureaucraat de verkregen macht heeft misbruikt. In een jungle waar de lianen vervangen werden door netwerkkabels zitten veel gevaarlijke parasieten. Wat bezielt iemand om uit hoofde van zijn of haar functie of maatschappelijke status anderen te misbruiken of te schofferen? Zijn het allemaal geperverteerde onderdrukte geesten of schuilt in ieder van ons een moderne beul die stiekem wacht totdat er met het bijltje gehakt kan worden? Laten we de moderne manager eens centraal stellen en zien wat er gebeurt.
Om een beetje in de stemming te komen beginnen we met paar artikeltjes
"Managers worden overgewaardeerd"
De manager in Nederland wordt overgewaardeerd. De mensen die meer uitvoerend werk verrichten, zouden een hoger salaris moeten krijgen, zegt de Amsterdamse hoogleraar Arbeidsverhoudingen Paul de Beer. Hij pleit zaterdag in de krant Trouw voor een andere beloningsstructuur.
"Managers zijn eigenlijk niet meer dan dienstverleners aan de mensen die het echte werk uitvoeren", zegt De Beer. De hoogleraar reageert op plannen van werkgevers en vakbonden voor meer variatie in salarissen. "Een organisatie managen kan iedereen. Neem het onderwijs, daarin kun je alleen opklimmen als leidinggevende. Maar wat echt moeilijk is, lesgeven en kennis overdragen, wordt minder gewaardeerd."
Manager is volgens de econoom niet eens een echt beroep. "In veel organisaties en bedrijven geldt: hoe meer je vergadert en hoe meer nota's je schrijft, des te hoger word je gewaardeerd. De manager, ook de slechte, verdient daardoor meer dan de goede professional. De Beer vraagt zich af of dit beloningsverschil wel marktconform is. "Door de groeiende schaarste zijn juist meer leerkrachten voor de klas en handen aan het bed nodig."
Door een andere benadering zouden volgens de hoogleraar meer vrouwen in leidinggevende posities komen, hoewel zo'n 'revolutie' nog lang kan duren. "Maar we moeten die discussie voeren, gezien de veranderingen op de arbeidsmarkt. Er is iets scheef in de verhoudingen."
Managers zijn schadelijk voor productiviteit.
"de toewijding van werknemers neemt af zodra managers zich te veel met de werkvloer gaan bemoeien. Dat is schadelijk voor de arbeidsproductiviteit en de technologische vooruitgang van ons land", aldus de hoogleraar Alfred Kleinknecht van de TU Delft. Kleinknecht deed samen met twee andere hoogleraren onderzoek naar de verhoudingen tussen management en productiviteitsgroei in diverse landen waaronder Nederland.
Werknemers kunnen volgens Kleinknecht door de toenemende managersbureaucratie steeds minder deelnemen in de ondernemingsbeslissingen. "Bovendien voelen werknemers zich door de inkomensongelijkheid niet rechtvaardig behandeld waardoor arbeidsvreugde en betrokkenheid daalt. En dat is schadelijk voor de productiviteit". Kleinknecht en de zijnen signaleerde een duidelijke afname van prodctiviteit in landen en bedrijven waar relatief veel managers werkzaam zijn.
Meer dan een derde aan arbeidsuren gaat verloren
10 juli 2006 - Meer dan 36 procent van de arbeidstijd bij Britse bedrijven wordt verspild. Dat kost de economie in totaal ongeveer 110 miljard euro. Grote boosdoeners: slechte communicatie, slecht management en slechte planning. Alleen in Azië gaat nog meer arbeidstijd verloren, maar daar wordt de achterstand snel ingelopen. Dit blijkt uit onderzoek door Proudfoot Consulting naar arbeidsproductiviteit in de G7-landen.
Managers luisteren niet, leiden niet en hebben geen visie. Vinden ze zelf.
19 juni 2006 - De leiders van nu communiceren en luisteren niet goed. Er wordt of teveel of juist te weinig leiding gegeven, aangestuurd en gedelegeerd. Sommige leiders ontbreekt het zelfs volledig aan leidinggevende capaciteiten en niet zelden kan de hoogste baas niet eens rekenen. Deze opmerkelijke uitspraken komen uit onverwachte hoek: het is de mening van leiders, directeuren en managers zelf. Dat valt op te maken uit onderzoek door de Ken Blanchard Group waarvoor 1.400 directeuren en managers werden ondervraagd.
Topvijf
Bovenaan in de top vijf van punten waarop managers falen in de samenwerking met anderen, staat het niet geven van goede feedback (genoemd door niet minder dan 82 procent van de ondervraagden). Meer dan driekwart is, volgens de respondenten, niet in staat zijn manier van leiding geven aan te passen aan het individu, de taak of de situatie en een even hoog percentage (76 procent) vindt dat het managers vaak ontbreekt aan duidelijke visie en doelstellingen. Bijna zes van de tien klaagt dat leidinggevenden hun personeel niet weten te trainen en te ontwikkelen.
Slecht management
Uit dit onderzoek lijkt dus naar voren te komen dat veel managers niet eens beschikken over de meest basale, essentiële vaardigheden die nodig zijn om een goed leider te zijn. En dat terwijl een organisatie staat of valt met goed of slecht leiderschap. Slecht management kan uiteindelijk leiden tot stagnerende bedrijfsresultaten, snel wisselende managementteams en een lage klantentrouw.
De mythe van de motivator & inspirator.
Het beeld dat leidinggevenden van zichzelf hebben komt niet overeen met dat van hun medewerkers, aldus onderzoeksbureau ISS. Zo denken leidinggevenden een bron van inspiratie en motivatie te zijn en ze menen goed naar de werknemers te luisteren. De werknemers daarentegen signaleren bij hun leidinggevenden slechts een “schrijnend gebrek aan belangstelling”. De mening van managers dat ze goede ‘inspirators’ en ‘motivators’ zijn wordt niet door de werknemer gedeeld.
Het onderzoek van ISS staat niet alleen, ook de Change Factory van Berenschot onderzocht hoe groot het gat tussen de baas en de werknemers nou precies is.
Volgens de uitkomsten van Change Factory zien de managers zichzelf graag als coach, het lager personeel denkt daar heel anders over: ‘de baas is gewoon een rotzak’. Wie heeft gelijk in een wereld waarin het niet raadzaam is om de hand die voedert te bijten?
Er is een categorie managers die (hoe kan het ook anders) de uitkomsten van dergelijke onderzoeken van tafel vegen met het argument dat de werknemers gewoon jaloers of nooit tevreden zijn. Maar is het wel zo eenvoudig?
Uit een onderzoek gepubliceerd in het zakelijk magazine InfoRegio van september 2005 blijkt dat 60% van de nederlandse werknemers wel eens van baan is veranderd door toedoen van wat deze werknemers als ‘slecht management’ omschrijven.
Op de carrièresite Monsterboard werden 1700 mensen ondervraagd. Op de vraag “Wat stoort jou aan je baan?” kwam het volgende naar voren:
49% - Slecht management
22% - Het gevoel dat ik in mijn carrière word belemmerd
20% - Dat mijn werk ondergewaardeerd wordt
9% - De zware werkdruk
Maar ook in het ziekteverzuim is de reden 'slecht management' geen onbekende.
Ziekteverzuim, met als oorzaak slecht management, kost de BV Nederland dagelijks 6 miljoen euro. Tenminste volgens PW Intermediair, die een uitgebreid onderzoek naar het fenomeen deed. De zes miljoen euro verlies komt hoofdzakelijk door stress bij werknemers. PW Intermediair wist te melden dat de stress veroorzaakt wordt door werkdruk en slechte planning. Maar de grootste boosdoener is het management aldus de uitkomst van het onderzoek.
In de ons omringende landen is het al niet beter. Zo is slechts 12 procent van de duitse werknemers tevreden met zijn/haar baan. Ruim 70 procent voert zijn werk strikt volgens voorschrift uit en 18 procent heeft innerlijk eigenlijk al ontslag genomen. Dit zijn de resultaten van een representatief opinie-onderzoek uitgevoerd door bedrijfsadviesbureau Gallup in Potsdam, dat in Duitsland werd gepresenteerd.
Door het gebrek aan betrokkenheid van werknemers bij hun werk zijn ze vaker ziek en produceren ze minder. Zo veroorzaken ze per jaar een economisch verlies van 247 tot 260 miljard euro. In de Verenigde Staten geeft 30 procent van de werknemers aan zich betrokken te voelen bij zijn werk. Daarna volgen Canada (24 procent), Israel (20 procent) en Australie (18 procent). In Singapore (4 procent), Frankrijk (6 procent) en Japan (9 procent) zijn de werknemers nog minder enthousiast dan in Duitsland. Aldus het onderzoek van Gallup.
Psychopaten.
25/08/2004 STOCKHOLM - Is uw baas een charmante, goed opgeleide, beleefde en prestatiegerichte leider? Indien het antwoord op die vraag ja is, dan is hij wellicht een psychopaat. Dat zegt althans een hoog gezagscollege van psychologen in Stockholm. Recente onderzoeken hebben aangewezen dat de meeste psychopaten geen gewelddadige moordenaars zijn zoals wel vaak wordt aangenomen. De meesten hebben een heel normale job. Sommigen bevinden zich in hun bedrijf zelfs aan de top van de ladder. Hun charisma en ambitie worden soms ten onrechte gezien als signalen van professioneel succes in plaats van symptomen van één of andere psychopathie, zo melden de psychologen tijdens het Euroscience Open Forum van Stockholm.
,,Psychopaten zijn vaak charmant en hebben een hoge eigendunk. Bovendien houden ze van geld, macht en seks. Ze beschikken ook over een groot talent om zich uit te drukken en het is voor hen kinderspel om mensen te manipuleren met enkele goedgevonden verhaaltjes'', vertelt een van de psychologen. Tijdens de komende jaren zal het aantal actieve psychopaten in bedrijven zonder twijfel nog toenemen, aangezien ze het best gedijen in de dynamische organisaties van onze hedendaagse samenleving.
Uit het onderzoek blijkt verder dat een typische psychopaat in het algemeen geen teken van schuldgevoel vertoont. ,,Een psychopaat heeft er geen enkel probleem mee om bijvoorbeeld een fabriek te sluiten en al de werknemers op straat te zetten'', luidt het in het krantenbericht.
Dit verhaal staat niet op zichzelf en is zeker niet nieuw, in 2001 had Jeroen van Bergeijk voor de VPRO al een zeer interessant interview met dr. Paul Babiak over de 'industrial psychopath’. Op de vraag waar we de psychopaten in het bedrijfsleven tegen kunnen komen antwoorden Babiak;
“Je vindt ze eigenlijk overal. In de afgelopen 12 jaar dat ik onderzoek heb verricht naar psychopaten binnen bedrijven, ben ik ze tegengekomen in de medische wereld, bij personeelsafdelingen, in verkoopfunkties en op onderzoeksafdelingen. Opvallend is dat je ze vaak aantreft in de aandelensektor. Een collega heeft onderzoek gedaan naar de aandelenmarkt van Vancouver in Canada en daar bleek een fiks aantal psychopaten rond te lopen. Psychopaten zul je niet zo snel aantreffen in bureaucratische ondernemingen en instellingen. Psychopaten hebben voortdurend nieuwe stimulansen nodig en die vind je daar niet. Bovendien is er teveel orde en regelmaat, teveel controle in een bureaucratie. Psychopaten floreren in chaos. Dus vooral ondernemingen waar veel verloop in het personeel zit en waar de regels niet vast liggen zijn ideale doelen voor psychopaten”.
6 augustus 2005 - Coke snuiven op het werk, een denigrerende behandeling van vrouwen en gerotzooi met de boekhouding. Directeur marketingcommunicatie van ING Bank Jurgen Spelbos flikt het en komt weg met een standje. Enkele collega's kaartten de zaak aan, maar ze trokken aan het kortste eind. Zij zitten nu ziek thuis, zijn verzocht te vertrekken of zijn vrijwillig opgestapt.
'De sfeer is totaal verziekt. Ook de interne rechercheurs van ING die het onderzoek hebben uitgevoerd begrepen niet dat de aangeklaagde directeur er simpelweg met een standje vanaf kwam. Zij noemen het klassenjustitie', vertelt een van de klokkenluiders anoniem in De Telegraaf.
Spelbos stal geld bij reclamebureaus om zijn eigen budget veilig te stellen. Vervolgens dienden die bureaus neprekeningen in. Creatief zakendoen noemt men het in de leidinggevende kringen. 'Het is valsheid in geschrifte en bepaald niet volgens de business principles', aldus de klokkenluider.
Spelbos zou ook regelmatig onder invloed van cocaïne op de werkvloer zijn verschenen. 'De snelle wisselingen van stemming, enorme woedeaanvallen, je kunt het gewoon aan hem zien. Zelf heeft hij overigens gezegd dat hij er niet vies van is.'
Tenslotte zou hij vrouwelijke ondergeschikten hebben geïntimideerd. 'Je slikt de pil maar', zou hij tegen collega's hebben geroepen. 'Door zijn opmerkingen waren veel collega's bang om te melden dat ze in verwachting waren. Wat voor een vrouw het mooiste moment in het leven kan zijn wist Spelbos op een sadistische manier te verpesten. Zelfs een collega die nog maar net een miskraam achter de rug had, kreeg van hem te horen dat ze niet zwanger mocht worden.' ING Bank en Jurgen Spelbos willen niet inhoudelijk reageren op de affaire, aldus het bericht.
Natuurlijk maakt één berichtje nog geen punt. En je zou kunnen denken dat de zaak Spelbos een onfortuinlijk incident is. Helaas is dat niet het geval. Onderzoeken wijzen uit dat er een heleboel Spelbosjes zijn. Misschien hanteren ze andere methodieken maar het effect is uiteindelijk hetzelfde. Zelf zijn de managers zich van de prins geen kwaad bewust, zij doen immers toch juist alles voor hun personeel?
Het ironische is dat iedereen wel praktijkvoorbeelden kan oplepelen over slechte managers. Ook directies en raden van bestuur weten dat. Toch blijven klassiek hiërarchische bedrijfstructuren gehandhaafd. Waarom eigenlijk?
Prof. dr. Snijder wist aan te tonen dat ervaren managers slechtere beslissingen nemen dan eerstejaarsstudenten. Mensen hebben ten onrechte groot vertrouwen in managers, artsen en andere beslissers, stelt Snijder in zijn onderzoek. De hoogleraar sociologie en innovatie aan de Technische Universiteit Eindhoven meent verder dat de beste beslissingen worden genomen door een objectieve taxatie van informatie uit veel bronnen en het vergelijken met voorgaande soortgelijke situaties. Die klus is de computer op het lijf is geschreven. Die kan dat vaak veel beter dan mensen en zou bij managementbeslissingen een veel grotere rol moeten krijgen, aldus Snijder.
Op basis van het onderzoek van Snijder en de slechte rapportcijfers voor de managers in het algemeen zou je verwachten dat bedrijven zich meer zouden toeleggen op andere bedrijf structuren. Maar nee, het is nog altijd zo dat de manager wel de werknemer mag beoordelen maar niet andersom. Kennelijk verwarren, ten onrechte, ook de directies en raden van bestuur de kunst van managen met kunde.
'De sfeer is totaal verziekt. Ook de interne rechercheurs van ING die het onderzoek hebben uitgevoerd begrepen niet dat de aangeklaagde directeur er simpelweg met een standje vanaf kwam. Zij noemen het klassenjustitie', vertelt een van de klokkenluiders anoniem in De Telegraaf.
Spelbos stal geld bij reclamebureaus om zijn eigen budget veilig te stellen. Vervolgens dienden die bureaus neprekeningen in. Creatief zakendoen noemt men het in de leidinggevende kringen. 'Het is valsheid in geschrifte en bepaald niet volgens de business principles', aldus de klokkenluider.
Spelbos zou ook regelmatig onder invloed van cocaïne op de werkvloer zijn verschenen. 'De snelle wisselingen van stemming, enorme woedeaanvallen, je kunt het gewoon aan hem zien. Zelf heeft hij overigens gezegd dat hij er niet vies van is.'
Tenslotte zou hij vrouwelijke ondergeschikten hebben geïntimideerd. 'Je slikt de pil maar', zou hij tegen collega's hebben geroepen. 'Door zijn opmerkingen waren veel collega's bang om te melden dat ze in verwachting waren. Wat voor een vrouw het mooiste moment in het leven kan zijn wist Spelbos op een sadistische manier te verpesten. Zelfs een collega die nog maar net een miskraam achter de rug had, kreeg van hem te horen dat ze niet zwanger mocht worden.' ING Bank en Jurgen Spelbos willen niet inhoudelijk reageren op de affaire, aldus het bericht.
Natuurlijk maakt één berichtje nog geen punt. En je zou kunnen denken dat de zaak Spelbos een onfortuinlijk incident is. Helaas is dat niet het geval. Onderzoeken wijzen uit dat er een heleboel Spelbosjes zijn. Misschien hanteren ze andere methodieken maar het effect is uiteindelijk hetzelfde. Zelf zijn de managers zich van de prins geen kwaad bewust, zij doen immers toch juist alles voor hun personeel?
Het ironische is dat iedereen wel praktijkvoorbeelden kan oplepelen over slechte managers. Ook directies en raden van bestuur weten dat. Toch blijven klassiek hiërarchische bedrijfstructuren gehandhaafd. Waarom eigenlijk?
Prof. dr. Snijder wist aan te tonen dat ervaren managers slechtere beslissingen nemen dan eerstejaarsstudenten. Mensen hebben ten onrechte groot vertrouwen in managers, artsen en andere beslissers, stelt Snijder in zijn onderzoek. De hoogleraar sociologie en innovatie aan de Technische Universiteit Eindhoven meent verder dat de beste beslissingen worden genomen door een objectieve taxatie van informatie uit veel bronnen en het vergelijken met voorgaande soortgelijke situaties. Die klus is de computer op het lijf is geschreven. Die kan dat vaak veel beter dan mensen en zou bij managementbeslissingen een veel grotere rol moeten krijgen, aldus Snijder.
Op basis van het onderzoek van Snijder en de slechte rapportcijfers voor de managers in het algemeen zou je verwachten dat bedrijven zich meer zouden toeleggen op andere bedrijf structuren. Maar nee, het is nog altijd zo dat de manager wel de werknemer mag beoordelen maar niet andersom. Kennelijk verwarren, ten onrechte, ook de directies en raden van bestuur de kunst van managen met kunde.
Ik meen met dit stuk afdoende te hebben kunnen onderbouwen dat het nut en de noodzaak van managers in het algemeen niet is aangetoond. Integendeel. Ook zijn we erachter gekomen dat door het toekennen van macht en status aan bepaalde lieden het zelfbeeld vaak negatief beïnvloed wat weer ten koste gaat van diegene die een mindere status en macht hebben. Het alternatief voor het bedrijfsleven is een platte organisatie waarbij iedere samenwerkende groep mensen alleen van hogerhand de kaders van de doelstellingen krijgt aangereikt. Vervolgens moet die bewuste groep zelf maar in alle vrijheid uitvogelen hoe ze daar een invulling aan geven.
Gedragsdeskundige Skinner heeft aangetoond dat een dergelijke op zichzelf teruggeworpen groep een hogere en kwalitatief betere productiviteit aan de dag leggen. Redenen daarvoor zijn toename van arbeidsvreugde en betrokkenheid omdat persoonlijk belang versmelt met bedrijfsbelang. Mensen hebben van nature een heel sterke neiging om zelfregulerend te zijn, toezicht en sturing door managers ondermijnen deze neiging. Dit zien we met name terug bij thuiswerkers. Deze groep heeft een grotere vrijheid en weinig toezicht of directe aansturing. Thuiswerkers hebben een hogere productiviteit en arbeidssatisfactie dan collega’s die hetzelfde vanuit het kantoor doen.
Gedragsdeskundige Skinner heeft aangetoond dat een dergelijke op zichzelf teruggeworpen groep een hogere en kwalitatief betere productiviteit aan de dag leggen. Redenen daarvoor zijn toename van arbeidsvreugde en betrokkenheid omdat persoonlijk belang versmelt met bedrijfsbelang. Mensen hebben van nature een heel sterke neiging om zelfregulerend te zijn, toezicht en sturing door managers ondermijnen deze neiging. Dit zien we met name terug bij thuiswerkers. Deze groep heeft een grotere vrijheid en weinig toezicht of directe aansturing. Thuiswerkers hebben een hogere productiviteit en arbeidssatisfactie dan collega’s die hetzelfde vanuit het kantoor doen.
